Yazı mekanımız olan mutfak masasını boş bulmak her zaman mümkün olmuyor. Hadi diyelim ki bulduk, peki ilham perisi istediğimiz zaman bizi ziyaret ediyor mu dersiniz? Sayfanın başına bir besmele yazıyoruz, hadi bakalım kolay gelsin.Yazı yazarken okuycularımıza birşeyler öğütlemek durumunda kalıyoruz; peki kendimiz ne kadar başarılıyız öğüt verdiğimiz konularda. Namaz kılalım, dua edelim diyoruz, insanlara karşı, Rabbimize karşı hüsn-ü zanda bulunalım, birbirimizi bilerek kırmayalım, öfkemizi yutalım, kendimize iyilik yaptığımız gibi başkalarına da iyilik yapalım, sonra "Hak şerleri hayreyler" diyelim diye hatırlatıyoruz."Zannetme ki gayreylerArif anı seyreylerNeylerse güzel eyler..."Hiç kendimiz de ihtiyaç duymasak bunları yazar mıydık? Çünkü yazı yazmak biraz da kendi kendimize sohbet etmek, öğüt vermek gibi bir şeydir. Yazı yazmanın bir tür terapi olduğunu bile düşünebiliriz.Hazreti Mevlana buyuruyor ki; "Yüce Allah, iyiliğin, kötülüğün karşılığını kıyamette vermeyi vaad etmiştir ama peşin olarak da bunun örneği, dünya yurdunda soluktan soluğa, bakıştan bakışa belirip durmadadır. Bir insan gönlünde bir neşe duyarsa, bu sevinç birisini neşelendirmesine, sevindirmesine karşılıktır. Sıkılır, gamlanırsa da birisini sıkmıştır, birisini gamlandırmıştır. Bunlar, öbür dünyanın armağanlarıdır; ceza gününü gösterir; şu azıcık şeyler o çok şeyi anlatır; hani buğday dolu bir ambardan bir avuç buğday gösterirler ya, tıpkı onun gibi..."Yani ne ekersek onu biçeriz misali.İçimizden şöyle demek geldi; bu dünyada ne kadar bilge iseniz, insan ilişkilerinde ne kadar sabırlıysanız hayatınız da o kadar mutlu ve anlamlıdır. Fakat biz daha bilgeliğin, belki de dervişliğin şifrelerini çözebilmiş değiliz ki, bilgelikten, dervişlikten dem vuralım. Şu kısa ömrümüzde kendimize verdiğimiz öğütleri ne kadar tutabilirsek o kadar bilgeyiz ve o kadar huzurluyuz. Kamil anlamda kulluk ile bilgelik arasında nasıl bir bağ olduğu ise merak konusu...
