Bozkır'ın goncagülü Ali Tay

"Gelse celâlinden cefâ, yahut cemâlinden vefâ; ikisi de cana sefâ, kahrın da hoş lütfun da hoş? Cana cefâ kıl, ya vefâ,ya dert gönder ya da şifa, ey lütfu bol kahrı güzel, kahrın da hoş lütfun da hoş? Hoştur bana Senden gelen, ya hil'âtü yahut kefen, ya goncagül ya da diken, kahrın da hoş lütfun da hoş?".

O, hayatı boyunca hep bu gönül ve muhabbeti taşıdı; ruhunu Allah'a teslim ederken de bu aşkı yüreğinde yaşıyordu, hem de yüreğinin tâ derinliklerinde? Çile O'ndan geliyordu; hastalık O'ndan yani en sevdiği Yüce Rabb'inden geliyordu. Yükü o kadar ağırdı ki, sevgili Ali Tay amcamdan başkasının bu yükü "eyvallah" deyip sırtlaması zor, belki de imkansızdı.Nur içinde yatsın, ağır hastalığı sürecinde tek bir şikayetini duyan olmadı. En küçük bir serzenişine dahi şahit olmadık. Sabır taşı olsa, yükün ağırlığından belki ortadan ikiye ayrılırdı, ama o bir an olsun "Ahh..." demedi... Biz hep yanındaydık. Manevî rabıtaları çok kuvvetliydi. Çileyi kalbinde aşka dönüştüren alev alev bir yüreği vardı. Devamlı surette Allah'ı zikretti, Hay esmasına sığınarak Hakk'a rıza ve teslimiyet gösterdi. Son nefesine kadar Kur'an-ı Kerim okudu, okunan Fatiha'lara "âmin" diyerek mukabele etti ve en önemlisi, eşinin, kızları ve yeğenlerinin okudukları Hatm-i Şerifleri büyük bir edep ve iştiyak içerisinde dinledi. Sevenlerini kabul etti dualarına katıldı.

İbadetini bir an olsun terk etmedi. Ezan-ı Muhammedî okunur okunmaz gözlerini aralar, kendince kamet okur, hasta yatağında elleriyle, gözleriyle namazını edâ ederdi. Dilinden dökülen sözcükler hep aynıydı: "Allah... Allah... Allah?".

Merhum Ali Tay ağabeyimizin zühd ve takva dolu yaşantısı vardı, Yunus Emre'nin, "Dervişlik dediğin hırka ile taç değil, gönlünü derviş eyleyen hırkaya muhtaç değil" sözünü hatırlatır daima iyi niyetli olmayı nasihat ederdi. Çok sabırlı bir insandı, davranışlarında acele etmez, düşünüp tefekkür ettikten sonra hareket ederdi. Çalışmalarında ve hizmet hayatında başarılı olmasının sırrını bu mütefekkir kişiliğine bağlardık. Ailesi başta olmak üzere hiç kimseye kızmaz, kalp kırmazdı. Kin tutmaz ve düşmanlık yapmazdı; dünyada en sevmediği insanın kim olduğunu merak edip sorduğumuzda "kendi nefsimdir" diyecek kadar mütevazi bir gönlü vardı.

Fedakârdı, sofrasında ne varsa misafiri ile paylaşır, "Allah rızka kefildir" derdi. Yapıcı bir meşrebi vardı, dargınları barıştırır, ayrılanları birleştirirdi. Hakkı ve sabrı tavsiye eder, hayatın anlamının zikrullah olduğunu söylerdi.

Peygamber Efendimizin (sav); "Sizin en hayırlınız Kur'an-ı Kerim'i öğrenen ve öğretendir" Hadis-i Şerifinden hareketle en güzel ahiret sermayesinin "Kur'an hafızlığı" olduğunu anlatırdı.Varı yoğu Prof. Dr. Haydar Baş Hocamız idi; Onunla mutlu olur, Onunla sevinir, Onunla birlikte olmaktan şeref duyardı. İslam'ı, Allah ve Peygamber aşkını, vatan ve bayrak sevgisini Sayın Haydar Baş Hocamızdan öğrendiğini söyler, Onun milletimiz için büyük bir nimet olduğunu dile getirirdi.

Güzel insan Ali Tay, Kur'an ve Sünnet ölçülerine sımsıkı yapıştı, zikrullah ile yaşadı, kâmil insanlarla beraber oldu; İslam'a, vatana, bayrağa, millete hizmetle ömrünü geçirdi. Tevhid üzere vadesini tamamladı.O şimdi, Şehitlik Kabristanı'nda, büyük velî Hacı Mustafa Hayri Öğüt Hazretlerine komşu olarak ebedî istirahatgâhında huzur içinde yatıyor...Mekânı cennet, aziz ruhu şâd olsun... Allah şefaatlerine cümlemizi nail eylesin... (Âmin).