Bu savaşın çıkması gerekiyordu

Demokrasinin halkın, en azından çoğunluğun iktidarı anlamına geldiği kabul edilmekteyse de uygulamada kimin sesi çok çıkıyorsa onun istediğinin olduğunu hemen herkes görmektedir. Günümüzün az okuyan ve araştıran insanının görsel ve basılı medya ile zihninin yönlendirildiği bir vakıadır. Dolayısıyla medyayı kontrol eden sermaye sahipleri ve baskı grubu oluşturabilen organize topluluklar demokrasi içinde her zaman çoğunluğun hilafına seslerini yükseltebilmektedirler.

Bahsettiğimiz gerçeğin en iyi gözlenebileceği yer ABD'dir. Ülkede her zaman için etkin olan petrol, ilaç, otomotiv, silah, kimya gibi sanayileri ellerinde tutan bir avuç şirket ve otomotiv işçileri sendikaları gibi belirli grupların başını çekenlerin sesleri ve istekleri uygulanır. Ülkede yaşayan 285 milyon ABD'li insanın hayat verdiği piyasalar ve ödediği vergilerle desteklediği devlet mekanizması geniş kitlelerden ziyade anılan çıkar grupları için çalışmaktadır. Sadece silah sanayi rakamlarına bakarak bunu anlayabilir ve 11 Eylül olayları ve devamında Afganistan'a açılan savaşın arka planına görebiliriz.

Amerika Birleşik Devletleri, 2. Dünya Savaşı sonrasında Soğuk Savaş'ın iki kutbundan biri olarak dünyada en çok savunma harcaması yapan ülke olmuştur. Halktan toplanan vergilerle oluşturulan bütçenin her zaman için en büyük kalemi savunmaya, dolayısıyla da savunma sanayine gitmiştir. Ülkede savunma sanayi şirketlerinin özel sektöre ait olması ve sayılarının az oluşu, Amerikan halkının vergilerinin bu şirketlere doğru akmasını sağlamıştır. Özellikle Kore ve Vietnam savaşlarında ve SSCB ile kutuplaşmanın doruklaştığı zamanlarda kasasını dolduran birkaç dev şirket ve bu şirketlerde iş buldukları için onların politikasını desteklemek zorunda kalan 2 milyon savunma sanayi çalışanı, kendilerine angaje ettikleri politik sistem sayesinde bütçenin yarısını silahlanmaya ayırtabilmişlerdir.

Evet, yanlış okumadınız; daha 11 Eylül olayları olmadan aylar önce hazırlanan ABD 2002 bütçesinde toplam sarfedilebilir bütçe kaynaklarının % 50.5'i savunma sanayine ayrılmıştı. Yani ABD deli gibi silahlanıyordu. Üstelik bu rakam sürpriz de değildi, zira yıllar içinde gelişen süreç bu rakamı ortaya çıkarmıştı. Şöyleki 1997 yılında ABD bütçesinin savunmaya ayırdığı rakam 254 milyar dolar iken, 1998 yılında 265 milyar dolar, 1999 yılında 281 milyar dolar, 2000 yılında 289 milyar dolar, 2001 yılında 305 milyar dolar, 2002 bütçesinde ise 343,2 milyar dolar seviyesindeydi. Üstelik sürekli artan bu bütçeler yapılırken ABD'yi tehdit eden hiçbir güç yoktu ve tüm dünya silahlanmaya ara veriyordu.

1985 yılında dünyada toplam savunma harcaması 1,2 trilyon dolar olurken, komünizmin çökmesiyle 1999 yılında savunma harcamaları 809 milyar dolar'a düşerken ABD tam tersine hızla silahlanıyordu. Amerika Rusya'nın en az 6 katı kadar savunma harcaması yapıyordu. Kendisi için düşman saydığı Kuzey Kore, Suriye, Irak, İran, Sudan, Libya, Afganistan ve Küba'nın toplamından 33 kat fazla silahlanıyordu. Kalitatif (lojistik, bilişim, haberalma, uydul ar, vs..) olarak ise çok daha üstün sayılabilirdi.

Peki bu devasa savunma harcamaları nereye gidiyordu? En az üçte birinin savunma sanayi şirketlerine (1999 yılında 118,1 milyar dolar) gittiğini söyleyebiliriz. Bu rakamın da % 44'ü aralarında Boeing, Raytheon, Lockheed Martin'in bulunduğu 15 tane şirkete aktarılır. Yani Amerika B.D. bütçesinin % 7,4 'ü onbeş tane şirkete gidiyordu. Üstelik soğuk savaşın bitmesine rağmen her yıl daha fazla silah için para ayrılıyor ve doğal olarak insanlar ortada sebep (tehdit) yokken böyle bir harcama yapılmasına itiraz ediyorlardı. Bütçe kaynakları yetersiz kaldığında dış borçlarla bu alımlar finanse ediliyordu. ABD'nin silahlanma yarışı yaptığı 1979-1992 döneminde kamu borcu 829 milyar dolardan 4 trilyon doların üstüne çıkarak, Amerika'yı dünyanın en borçlu ülkesi yapmıştı. Eğer dolar dünya parası olmasaydı, ABD şimdiye kadar çoktan iflas etmiş olurdu.

Manzara 11 Eylül sabahına kadar bu şekilde silah üreticilerinin çıkarına, halkın ise aleyhine gelişirken, üreticiler ve onların siyasetteki ortakları eleştirilere cevap veremez olmuşlardı. 2020'de belki karşılarına çıkacak potansiyel düşmanlar için her yıl yüz milyarlarca dolarlık savaş gemileri, uçaklar, füzeler alıp stoklarda çürütmenin ve bu kadar büyük bir ordu beslemenin anlamı kalmamıştı. Ancak 11 Eylül saldırıları ve peşinde neredeyse dünyanın tüm İslam ülkelerinin düşman ilan edilip en az on yıl sürecek bir savaşın başladığının açıklanması herhalde silah sanayicilerine oldukça rahat bir nefes aldırmıştır. Zira bu olaydan en kârlı (belki de tek kârlı) çıkacak olan onlar...