Cömertliğin zirvesi

Başta Hz. Peygamber olmak üzere tüm Ehl-i Beyt'inin cömertlikleri destan çapındadır. Ehl-i Beyt'in ön plana çıkan en büyük özelliği hiç şüphesiz cömertlikleriydi... Tüm hayatları; vermek, ihsanda bulunmak ve başkalarına yardım etmek üzere kurgulanmıştı... 

Resûlullah'ın cömertliği dillere destandı... Hayatında hiç bir kimseye "La" (Hayır) dememiştir. Hz. Peygamber'den her ne istenmişse asla reddetmemiştir. Peygamber'den bir şey istense mutlaka onu verirdi. (Râvî) diyor ki: "Birisi kendisine geldi. İki dağ arasında bulunan zekât davarından kendisine bolca verilmesini emretti. Sonra aynı adam kavmine dönüp dedi ki: Ey cemaat! İslam'a giriniz, çünkü Muhammed (s.a.a.) fakirlikten hiç korkmadan veriyor."

Başta İmam Ali Efendimiz olmak üzere tüm 12 İmam'ın sırtlarında yardım ve çuval taşımaktan ip izleri vardı...

İnsan Suresi "Ona ihtiyaçları olduğu halde yemeklerini yoksula, yetime ve esire yedirirler" 8. ayeti İmam Ali ve Hz. Fatıma annemiz hakkında inmiştir. 

Şöyle ki; İbn Abbas şöyle rivayet eder: "İmam Hasan ve Hüseyin (a.s) öylesine ağır hastalanmışlardı ki, Peygamber'in (s.a.a) bütün ashabı onların ziyaretine gitti ve "Ey Ebu'l-Hasan! Allah için adak adarsan iyi olur" dediler. İmam Ali (a.s) de dedi ki: "Nezrediyorum, eğer Allah, peygamberi Muhammed'in (s.a.a) iki torununa şifa verirse üç gün oruç tutacağım." Bunu duyan Fatıma da: "Dediğin şey Allah için benim de üzerime olsun" dedi. Allah onlara şifa verdi. Onlar da üç gün oruç tuttular. Birinci gün iftarına başlamamışlardı ki bir fakir geldi ve "Ben Müslüman fakirlerden biriyim! Bana yiyecek verin, Allah da size cennet yiyeceklerinden versin" diye seslendi. İmam Ali (a.s) ekmeğini ona verdi. Fatıma (s.a), Hasan ve Hüseyin (a.s) ve Fizze de ona bakıp ekmeklerini fakire verdiler ve iftarlarını suyla açtılar. İkinci gün oruç tutmaya devam ettiler. Hz. Fatıma (s.a) iftar için yine ekmek hazırladı. İftar zamanı kapı çalındı: "Selam olsun size ey Peygamberin Ehl-i Beyt'i ve risaletin madeni! Ben Müslüman bir yetimim. Bana yiyecek verin." Herkes kendi ekmeğini verdi ve suyla iftarlarını açtılar. Üçüncü gün de iftar edecekleri zaman kapı çalındı ve bir esir: "Ben bir esirim, açım, bana yiyecek verin" diye onlardan yiyecek istedi. Yine hepsi (beş kişi) ekmeklerini verdiler ve açlığa sabrettiler.

Yukarıda anlatılan ve ayetlerle övülen cömertliğin zirvesi, elbette Allah aşkını doruk noktada yaşayan İmam Ali ve Hz. Fatıma annemizden ve evlatlarından ancak beklenebilir...

İmam Bakır (a.s) şöyle buyurmuşlardır:

"... Emir'ul-Müminin Ali (a.s), beş yıl yöneticilik yaptı; bu müddet içerisinde bir tuğlayı bir tuğla ve bir kerpici bir kerpiç üzerine bırakmadı; herhangi bir araziyi kendisine tahsis etmedi; kendisinden sonra beyaz dirhem ve kızıl dinar miras bırakmadı." 

İmam Ali Efendimiz şöyle buyuracaklardır: 

* "Allah'a and olsun ki, karıncanın ağzındaki arpa kabuğunu alarak Allah'a isyan etmem için bana yedi iklimle göklerin altındakiler verilse, gene de bu işi yapmam." 

* "Eğer isteseydim, balın safını ve buğdayın halisini yemeğe ve ipek elbise giyinmeğe yol bulabilirdim. Fakat heyhat! Hicaz'da veya Yemame'de bir ekmek bile bulamayan; tokluk, doyumluk denen şeye ulaşamayan nice yoksullar varken nefsimin beni yenmesi, lezzetli yemekler yemeğe götürmesi nasıl mümkün olabilir! Çevremde aç karınlar, susuzluktan yanmış ciğerler varken geceyi nasıl tok olarak geçirebilirim!

* "Ey Kûfe halkı! Eğer ben sizin yanınızdan, şahsi ev eşyam, devem ve kölemden gayri herhangi bir şeyle çıkmış olursam, o zaman bilin ki ben hainim." 

Hz. Ali hükümeti süresince, Beyt'ul-Maldan istifade etmemiştir. Nafakasını (geçim masrafı) Medine'de olan Yenba bölgesinin mahsulünden temin ediliyordu.

Tüm hayatları bütün insanlığın huzuruna ve iyiliğine adayan Hz. Peygamber ve evlatlarının ahlakları ile ahlaklanmak boynumuzun borcudur. Rabbim şefaatlerinden mahrum eylemesin…