Halil İbrahim bereketi nedir?

Bugüne dek, "Halil İbrahim Bereketi" deyiminin Hz. İbrahim peygamberin cömertliğinden kaynaklandığını bilirdim. Yabancı bir misafirsiz sofraya oturmayan Hz. İbrahim peygamberin, Ululazim peygamberlerden olmasının bir nişanesi de bu cömertliğidir.

Asıl "Halil İbrahim Bereketi" meselesine gelecek olursak…

Vaktiyle birbirini seven iki kardeş vardı. Büyüğü Halil, küçüğü ise İbrahim'di. Ortak bir tarlaları vardı iki kardeşin, ne mahsul çıkarsa tarladan bölüşürlermiş. Böyle geçinip giderlermiş. Bir yıl yine harman yapmışlar buğdayı. İkiye ayırmışlar. İş kalmış taşımaya. Halil, bir teklif sunmuş;

"İbrahim kardeşim ben gidip çuvalları getireyim sen buğdayı bekle."

İbrahim; peki abi demiş.

Halil çuvalları getirmeye gitmiş, o gidince İbrahim düşünmüş; "Abim evli, çocuklu onun evine daha çok buğday lazım" demiş. Ve kendi payından abisininkine bir miktar atmış.

Halil çuvalları getirmiş;

- Haydi, İbrahim ilk sen doldur taşı ambara demiş.

- Peki, abi der İbrahim. Kendi yığınından bir çuval doldurup ambara götürür. O gidince Halil düşünür bu defa. Der ki; ben evliyim, çok şükür kurulu bir düzenim de var. Ama kardeşim bekâr. O çalışıp para biriktirecek. Ev kurup evlenecek. Böyle düşünerek kendi payından atar kardeşininkine birkaç kürek. Velhasıl biri gittiğinde öbürü atar kendi payından onunkine. Bu böyle sürüp gider. Ama birbirlerinden habersizdirler. Nihayet akşam olur karanlık basar. Görürler ki buğdaylar bitmiyor. Hatta hiç azalmıyor bile. Hak Teâlâ bu durumu çok beğenir. Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki… Günlerce taşırlar buğdayları, bitiremezler. Şaşarlar bu duruma. Aksine buğdaylar çoğalır. Ambarlar dolar taşar. Bugün bereket denilince, bu kardeşler gelir akla. Bu bereketin adı; Halil İbrahim Bereketidir.

Evet, sevgili okurlar yukarıda anlatılan üstün cömertlik hali tam bir Ehl-i Beyt ahlakıdır, tutum ve davranışıdır. Gerçek kardeşliğin ve Müslümanlığın şifresi o berekette gizlidir.

Bu bereket olayı bizlere Hz. Peygamberi hatırlatmaktadır. O, dünyanın en cömert insanı ve kapısına istemek için gelene hiçbir zaman "hayır" dememiş iki cihan güneşi…

Bu bereket bizlere dünya ve ahiret kadınlarının en üstünü Hz. Fatıma anamızı hatırlatmaktadır. Tüm dualarında evvelen komşularına sonra kendisine isteyen anamız Fatıma, mübarek eşiyle üç gün üst üste aç kalıp iftar etmiyorlar ve iftar anında kapılarına gelenlere yiyeceklerini bağışlıyorlar… "Bu kadarı da fazla" dedirten bir cömertlik… Ve hayatlarında nice cömertlik örnekleri…

Bu bereket bizlere İmam Ali Efendimizi hatırlatmaktadır. Rükû halinde dilenen dilenciye elindeki yüzüğü bağışlayan Şah-ı Merdan Ali… Hakkında anında ayet inzal oluyor; "Sizin dostunuz yalnız ve yalnız Allah, O'nun Resulû ve namaz kılan, rükû etmiş haldeyken zekât veren mü'minlerdir." (Maide, 55)

Bu bereket bizlere 12 İmamları hatırlatmaktadır. Tüm hayatları incelendiğinde destansı çapta cömertliklerine şahit oluruz.

Bu bereket bizlere Ehl-i Beyt'in bugün yaşayan bayraktarı, dünyanın en cömert insanı Prof. Dr. Haydar Baş hocamızı hatırlatmaktadır. Tüm dünya açlarını doyurmayı kendisine şiar edinmiş muhterem Hocamız yüce Türk milletinin veren el olmasını, zengin olmasını her şartta dile getirerek bunu "Milli Ekonomi Modeli" ile formülize etmiştir. Kuracağı "Kâinat Devleti Türkiye" ile tüm dünyada adaleti "Kaim" kılacaktır.

Evet, sevgili okurlar dinimizin en büyük ahlak kuralı "kendi ihtiyacımız olduğu halde, ihtiyacımızı görmeyip kendimizi kardeşimize tercih etmemizdir."

Bu sırrı yakaladığımız gün bereketin sağanak sağanak yağdığı gün olacaktır…

Bize Müslümanlık bugüne dek kuru kuruya dört duvar arasında ibadet yapmak olarak tanıtıldı maalesef. Dini sadece fıkıh ve ahkâm kurallarını ezberlemekten ibaret sanan ciddi bir kesim var. Oysaki gerçek dindarlık ve Müslümanlık; yardımlaşmak, paylaşmak ve cömertliktir.

Yemek yerken aldığımız haz ve lezzetten daha fazlasını bir başkasını doyururken almadıktan sonra imanın tadını alamayız…

Nasıl bir anne yemez ve elinde avucunda olanı ile çocuğunu yedirirken ve onu seyrederken doyar ise, biz de kardeşimizi doyururken aynı zevki alırsak gerçek kulluğun sırrına ereriz.

Son söz Ehl-i Beyt dostu güzel insan Serkan Güçlü Bey'in olsun: "İnsan yemekten çok yedirmeyi istemedikçe gerçek kulluğun tadına varamaz."