Yaşadıklarımıza, gördüklerimize, hissettiklerimize ağlamak isteriz kimi zaman ve ağlarız da, ılık gözyaşları göz pınarından taşıp akarken ne hazin ve ne garip bir hayat yaşadığımız aklımızdan geçer.Hayat bir imtihandır, ölüm bir imtihandır, insanlarla olan ilişkiler, davranışlarımız, bakışlarımız, sözlerimiz hatta söyleyemediklerimiz, yutkunduklarımız da birer imtihandır.En büyük imtihanlardan biri de niyetleri düzeltebilmektir. Tasavvuf büyüklerine göre niyetlerin düzelmesi murakabe ve muhasebe ile olur. Kolay bir süreç değildir. İhlas gereklidir yani yaptıklarımızı Allah için yapmak riyadan, gösterişten uzak olmak ve ihsan sahibi olmak Allah'ı görür gibi ibadet etmek niyetleri has, halis kılmak için gereklidir derler. Allah isteyen herkese ihlası, ihsanı ve niyetleri düzeltebilmeyi nasip eylesin.Yine gül mevsimi geldi, bahçelerde güller açtı gözlere ziyafet, gönüllere şifa görüntüler hasıl oldu. Gül dikensiz olmaz, insanlar da kusursuz olmaz. Ancak birbirimizi kusurlar ile sevmek bazen ne kadar zordur. Aynı evde yaşayan insanların birbirlerine katlanmaları hilm ve yumuşaklık ile kolaylaşır. Bunun için de sabır gerekir. Yazının başından bu yana hep Tasavvufi terimler kullandık; murakabe, muhasebe, ihlas, ihsan gibi. Demek ki tasavvuf hayatın içinde yaşanan bir ilim ve güzellik. Keşke Tasavvuf ile olan ilgimiz daha fazla olsaydı o zaman kendimizi daha iyi tanırdık, nasıl güzel davranacağımızı daha iyi bilirdik. Birbirimizin kusurlarına bu denli takılmazdık, daha yumuşak daha ağırbaşlı olurduk belki? Ömrümüz boyunca dikenleri ellerimizi kanatan güllerle yani insanlarla bir arada yaşamak zorunda kalabiliriz. Hatta o insanların değişmelerini daha anlayışlı daha ağırbaşlı kimseler olmalarını isteyebilir, böyle olduklarını hayal edebiliriz ancak çoğu zaman bunlar gerçekleşmez. O zaman aklımıza şu hadis-i şerif gelir:" Çoğu zaman hoşlanmadığınız şeye sabretmekte büyük hayırlar saklıdır".
