Her hususta zirve şahsiyet İmam Ali

Bir Ramazan günü garip biri, Kûfe'ye gelmiş, mescide girip Hz. Ali'yi görmüş, ondan biraz bir şey istemişti. Hz. Ali, başındaki sarığın düğümünü çözdükten sonra içinden kupkuru bir parça arpa ekmeği çıkarıp vermiş ve "Mü'minlerin Emiri'nin evine git, orada iftar et, benim yanımda bundan başka bir şey yok, olsaydı verirdim" demişti. 

Adam, bu kuru ekmek parçasını, verenin gönlü kalmasın diye almış, Mü'minlerin Emiri'nin evine gitmişti. Yemek yenirken Hz. Hasan'a bu olayı anlatmış, "Bu yemeklerden biraz da o garip kişiye yollarsınız" demişti. Hz. Hasan, bu sözü duyunca ağlamaya başlamış ve "kardeş, o gördüğün kişi, benim babam, bu evin sahibi ve Mü'minlerin Emiri Ali'dir" demişti. 

Hz. Ali, "Adalet sahibi imama, halkın en yoksulu gibi yaşamak gerektir, ta ki yoksul, yoksulluğundan şikâyet etmesin, zengin, zenginliğine mağrur olmasın" buyurmuşlardır.

Rivayetlerde vardır ki: Hz. Ali'nin yaralandığı gece Kûfe'de üç yüz ev aç kalmıştı. Bir gece yarısı Kûfe sokaklarında dolaşırken birisine rastlamış, o zat, "Ey Mü'minlerin Emiri, düşmanın bu kadar çokken neden böyle yalnız başına gece yarıları dolaşıp duruyorsun" demişti. Hz. Ali, "Bu koca ülkede bir kurt, bir kuzuyu kapsa benden sorarlar, nasıl rahat edebilirim" diye cevap vermişti. 

Geceleri erzak torbasını yüklenir, yoksulların, dulların, yetimlerin evlerine gider, onlara dağıtır, ihtiyaçlarını giderirdi. Cenazesi yıkanırken sırtının simsiyah olduğunu görenler, İmam Hasan'a sebebini sormuşlardı da Hz. Hasan, "İhtiyaç sahiplerine erzak taşımaktan çürüdü" demiş, kendisi de ağlamış, dinleyenleri de ağlatmıştı.

Sıffin savaşına giderken düşürdüğü zırhını, dönünce bir Hıristiyan'ın elinde görür; onu Kûfe kadısı Şurayh'ın yanına götürür ve davacı olur. Hıristiyan, zırh "benimdir" der. Kadı, Hz. Ali'den şahit ister. İmam Ali oğulları Hasan ve Hüseyin'le azatlı kölesi Kanber'i şahit getirir. Kadı, yakınlıkları dolayısıyla bunlardan başka şahit ister. Başka şahit bulunmayınca davayı Hıristiyan kişi kazanır. Hz. Ali, hiç müteessir olmayıp gülümser. Hıristiyan bu hali görünce şaşırır ve Kadı'nın huzuruna çıkar. "Bu, peygamberlerin hükmüdür ancak" deyip Müslüman olur ve zırhın Hz. Ali'ye ait olduğunu söyleyip ona verir. Hz. Ali, zırhı, bu yeni Müslümana bağışlar ve ayrıca bir de at hediye verir.

Bir gün bir yere giderken birisi, Hz. Ali'den bir parça ekmek istedi. Hz. Ali, Kanber'e "ver" dedi. Kanber, "Ey Mü'minlerin Emiri, ekmek hurçta" dedi. Hz. Ali, "hurcuyla ver" dedi. Kanber, "hurç devede" dedi. "Deveyle ver" dedi. Kanber, "deve katara bağlı" deyince, Hz. Ali, "katarla ver" dedi. Kanber derhal yuları elinden atıp Hz. Ali'nin eteğine sarıldı, "Ey Mü'minlerin Emiri, ip elimde desem beraber git dersin de hizmetinden mahrum kalırım diye korktum" dedi.

Hz. Ali, Kûfe'de hurmacılıkla geçinen ve bu yüzden Temmar diye anılan Meysem'in satış yerine oturur, bazı kere ondan hurma alıp satar, geçimini böyle sağlar, Beytülmalden aldığını gene Beytülmale verirdi. İmam Ali hilafeti boyunca hazineden maaş almamıştır.

Bir gün hazinenin dolduğunu haber verdiler. Tellallar çıkartıp hak ve ihtiyaç sahiplerini çağırttı. Kendisi de hazineye vardı. Yığılı gümüş ve altınlara bakıp, "Ey sarılar ve ey beyazlar, benden başkasını aldatın" dedi. Sonra memura adaletle dağıtmasını emretti. 

Halka Allah'tan korkup çekinmeyi, iyi alış-veriş etmeyi, arşını, tartıyı doğru ölçüp tartmayı emrederdi. Kendisi ne yer, ne giyerse adamlarına da onu yedirir, onu giydirirdi. Ebu Navvar adlı bezciden rivayet edilmiştir, demiştir ki: Bir gün geldi, kölesi de yanındaydı. İki gömlek satın aldıktan sonra ikisini de kölesine gösterip "Hangisini istersin, hangisini beğendiysen al" dedi. Köle birisini aldı, öbürünü kendisi giydi.

Tüm hayatı baştan sona iyiliklerle ve güzel örneklikle dolu olan İmam Ali; aşktır, sevgidir, muhabbettir, imanın tadı ve lezzetidir…

Destur, medet Ya Haydar-ı Kerrar, İmam-ı Ali Kerrema'llâhü veçhe…