Şehadet yıldönümlerinde Hz. Hamza

Beni Haşim, Allah'ın sevdiği ve seçtiği kutlu bir soydur… Yiğitlikleri ve güzellikleri ile nam salmış bu seçilmişlerin her biri bir orduya bedel insanlardır… Uzaktan mızrak ve oklarla kahpece şehit edilmeseler bir orduyu ekin biçer gibi sanatkârane bir şekilde biçecek güçlülük ve yürekliliğe sahiptirler.

Hz. Hamza Efendimiz bu yiğitlerin başı ve baş tacıdır… "Allah'ın Aslanı" unvanında İmam Ali Efendimizle ortaktırlar…

Çağrı filmindeki sahneyi hatırlayalım. Ebu Cehil ve Ebu Sufyan komutasındaki müşrikler Kâbe'de, Hz. Peygamber ve ashabına saldırmak üzere iken uzaklardan at üzerinde beliriverir Hz. Hamza. Alaycı bir tavırla Ebu Cehil'e, "çok cesursun, çölün tek cesur insanıdır, silahsız insanlar karşısında…" şeklinde söylenir. Ebu Sufyan, "senin Muhammedin yalancının biri" dediğinde tersinden dönerek elindeki mızrakla vurduğu gibi başından yaralanarak yere yığılır Ebu Sufyan. Devamla Hz. Hamza Efendimiz: "Konuşturmadınız ki, hangisi gerçek hangisi yalan konuşmadan bilinemez ki…"

Evet, sevgili okurlar burası Ebu Sufyan'ın yediği darbe kadar önemlidir: "KO-NUŞ-TUR-MA-DI-NIZ-Kİ…" Mekke müşrikleri Hz. Peygamber'i hiçbir zaman dinleyip konuşturmadılar… Konuşturup, dinleselerdi topyekûn Müslüman olacaklardı… Küfrün en belirgin özelliği, kâle almamak ve yok saymaktır. Bu gerçek her devirde bu şekilde yaşanmış ve yaşanmaya devam etmektedir…

Hamza b. Abdulmuttalib, Resûlullah'ın amcası, Haşimilerin şecaatli yiğidi ve İslam'ın ünlü bir kahramanıydı. Hz. Peygamber'i Mekke'de, o hassas anlarda, Ebu Talip ile birlikte putperestlerin şerrinden bütün gücüyle koruyan koruyucu bir melek gibiydi…

O yüce ve asil komutan Uhud savaşında mel'un Vahşi'nin mızrak darbesiyle kahpece şehit edilecekti…

Peygamber Efendimiz Muhammed Mustafa (s.a.a), Hz. Hamza'nın şehadeti kadar belki başka hiçbir kimsenin şehadetine bu kadar üzülmemişti... Öyle ki ona defalarca ağlamış ve başkalarını da başka zamanlarda da ağlatmıştır.

Savaş sonunda şehitler arasında dolaşırken onun feci hâlini gören Hz. Peygamber Efendimiz dayanamaz ve adeta kalbinin parçalandığını hisseder. Hz. Resûlullah (s.a.a), uzuvları parçalanmış amcasının pak bedeninin yanında öyle şiddetli ağlar ki, o ana kadar kimse Resûlullah'ın öyle ağladığına şahit olamamıştı...

Gözleri yaşlı Peygamber Efendimiz, şunları söylemekten kendisini alamaz: 

"Ey Allah Resûlü'nün amcası, ey Allah ve Resûl'ünün Arslanı Hamza, ey hayırlar sahibi Hamza! Ey Allah Resûlü'ne bütün varıyla hami olan Hamza, Allah sana rahmet eylesin! Eğer yas tutmak gerekseydi, senden sonra sevinmeyi terk edip yas tutardım..."

Hz. Peygamber'den iki veya dört yaş büyük olan Hz. Hamza, şehit edildiğinde elli yedi yaşında idi. Hz. Peygamber (s.a.a) öldürülen her şehid ile beraber Hamza'nın namazını tekrarlamış; o gün yetmiş iki defa onun cenaze namazını kıldırmıştır. Hz. Peygamber (s.a.a)'in ilk cenaze namazı kıldığı şehidin de Hz. Hamza olduğunu belirtelim.

Uhud savaşının kudurmuş köpeği Hind'in yaptığı rezillik herkesin malumudur.

Savaş meydanına inen Fahişe Hint, Hz. Hamza'nın ciğerini çıkardı, henüz sıcak olan ciğeri ağzına aldı. Herkesin şaşkın bakışları arasında çiğnemeye başladı. Zaten yumuşak olan ciğerin bir parçasını yuttu. Ağzının iki tarafından kanlar çenesine ve oradan da yere dökülüyordu. (Taberi, c.28, s.99) Belinden bıçağı çıkarıp Hz. Hamza'nın kulaklarını, burnunu erkeklik organını ve bazı uzuvlarını kesti. Onlardan kendine kolye, bilezik ve ayak bilekliği yaptı. Sonra diğer kadınları çağırdı, diğer şehitlerin burun ve kulaklarını kesmelerini ve boyunlarına asmalarını söyledi. Tüm şehitleri bu şekilde musle ettirip diğer kadınların da boyunlarına astırdı!!!

Mekke'ye dönerken de Hz. Hamza'nın bir miktarını yediği ciğerini de yanına aldı. (Şerh-i Nehcul Belağa, c.12, s.15)

Bu dünyada eşi ve benzeri görülmemiş bu aşağılık olayı Hz. Peygamberimize naklettiklerinde gözleri doldu ve ona "Ciğer yiyen kadın" anlamına gelen "Akile tul Ekbad"  ismini bıraktı. Bu yüzden Muaviye ve evlatlarına "Ciğer yiyen kadının çocukları" denilir…

Hz. Peygamber (s.a.a), amcası Hamza'yı şehid eden Vahşi'yi huzurdan ebediyen kovmuş ve kabul etmemiştir. Tarih ve siyer âlimleri, Vahşi'nin ömrünün sonuna kadar siyah bir karga gibi yaşadığını, daima şarap içtiğinden kendisine had cezası uygulandığını ve bu yüzden Müslümanların ondan nefret ettiğini yazar.

Hz. Hamza'nın katili Vahşi'nin gebermesi ise çok manidardır. Ömrünü şarap komasına girerek noktalar.

Ömer b. Hattab, Vahşi için şöyle demiştir: "Hz. Hamza'yı katledenin, ahirette kurtuluşa ermemesi gerekir."

Allah ve Resûlü'nün aslanı "Hz. Hamza'yı" ve Uhud şehitlerini minnetle anıyor ve şefaatlerini talep ediyoruz…