Tarımda planlama ve finans sorunu

Nüfusumuzun büyük bir bölümü geçimini tarımla sağlamaktadır. Ancak son yıllarda bu kesimin elde ettikleri gelirin milli hasıla içindeki oranı devamlı olarak düşmektedir. Bunun en önemli sebebi yanlış planlama ve tarıma ayrılan kaynakların doğru kullanılmamasıdır.Asıl hedef, "ben kendim üreteyim dışarıya ihtiyacım olmasın" ilkesi olması gerekirken şuan ki uygulamalarda bakın üreticiler siz üretimi pahalıya mal ederseniz ben dışarıdan daha ucuza bulur getirim diye üreticilerin şevkini kıran bir ilke benimsenmiştir. Burada yapılması gereken Milli bir tarım planlamasıdır. Dışarıda şu şöyle, bu böyle diyerek üretim alanlarını daraltmak, karlı olanı üret, karsızdan vazgeç demek ülke tarımına fayda sağlamaz.Planlamada dikkat edilmesi gereken hususların başında ülkemizin hangi ürüne ne kadar ihtiyacı var? sorusu sorulmalıdır. Bu ürünler tespit edildikten sonra hangi ürün hangi bölgede daha kaliteli, hangi bölgede birim alandan daha fazla ürün elde edebilir? sorusu sorulmalı ve cevabına göre ürün planlaması yapılmalıdır. Bu planlamayı yapan kişiler konunun gerçek uzmanları olmalı, sadece teorik bilgisi olanlar değil, teorik bilgisini arazide pratiğe dönüştürebilen uzmanlar olmalıdır.Ürün planlaması yapıldıktan sonra üretim planlaması yapılmalıdır. Üretim planlamasında arazilerin tarıma uygunluğu sağlanmalı. Sulu tarımsa sulama suyunun ne şekilde temin edileceği, hangi sistemle daha ucuz sulama yapılabileceği, açık, örtü altı v.s hangi sistemde tarım yapılacağı tespit edilmeli. Tarımsal tesis kurulacaksa bu tesisin hem sağlam hem ucuz hem de istenilen özelliklere uygun olması sağlanmalıdır.Yapılacak olan tarım sitemine karar verildikten sonra maliyet hesabı yapılmalıdır. İşte burada finans kaynakları önem kazanmaktadır. Maddi imkânı olanlar zaten kendileri öz kaynaklarından finans ihtiyacını karşılayacaklardır. Maddi imkânı yetersiz olanların devletin teşvik ve desteklemelerinden yararlanması sağlanmalı ancak bu desteklerin amacı, tarımsal üretimin modernizasyonu ve kaliteli ürün yetiştirmek olduğunu unutmamak gerekir. Maalesef ülkemizde tarımsal destekler, teşvikler ve krediler gerçek ihtiyacı olanlara değil, almasını bilenlere verilmektedir. Birçok teşvikten gerçek ihtiyacı olanlar haberdar bile değildir. Birçok destek, ürün deseni bilinmediğinden amaca uygun kullandırılmamaktadır.Teşvik ve destek alabilmek için birçok bölgede iyi yetişen ürünler değil; teşvik ve destek verilen ürünlerin ekilip dikildiği görülmektedir. Burada sosyal devlet olmanın gereği de ortaya çıkmaktadır. Devlet tarımsal ürünlere destek verirken tarımla geçimini sağlayan vatandaşları da düşünmelidir. Ne yapılmalıdır? Bu konuda milli bir tarım politikası yürütülmeli ve Milli Ekonomi Modeli'yle birlikte uygulamaya geçirilmelidir.Özellikle krediler kullanılırken gerçek ihtiyaç sahipleri seçilmelidir. Devlet sadece ihtiyacı olanlara tarımsal kredi kullandırmalı bu krediyi kullandırırken de tarımsal üretim tesisinden başka teminat istememelidir. Zira günümüzde bir birim kredi için üç birim teminat istenmekte bu da yetmezmiş gibi en az iki de kefil olması şart koşulmaktadır. Kısacası varlıklı birine kredi vermek geri dönüş daha kolay olacağından bankalar için daha cazip gelmektedir. Burada asıl amaç para satmak olduğundan sosyal devlet ilkesi görmezden gelinmektedir.Devlet kredi verirken önce ülke tarımını, sonra tarımla geçinenleri daha sonra bu kredilerin geri dönüşünü düşünmelidir. Kredi dönüşlerinde üretilen ürünün üçte biri baz alınmalı. Üreticilerin ödeyemeyeceği kadar yüksek taksit tutarı ve kısa vadeler düşünülmemelidir. Unutulmamalıdır ki, üretici finans ihtiyacını yüksek faizler ödeyerek temin ederse ürün maliyeti artacak, kredi taksitlerini ödemekte zorlanacak, tohum ve fide temin edemeyeceği için bekli de arazisi boş kalacaktır. Ülke tarımının gelişmesi ve eskisi gibi kendi kendine yetmesi için tarımsal planlama ve finans sorununun halledilmesi şarttır.