Verdi iki kurban Haydar kızı Zeyneb

Hz. Zeyneb annemiz gam, musibet ve belaların üzerine yağmur gibi yağdığı ve o nispette de musibetlere sabır ve dirayetle karşı koyan bir iman abidesi ve musibetler anasıdır…

Dünyaya teşriflerinde Hz. Peygamber biricik yavrusunu öpecek, kucaklayacak, bağrına basacak ve isminin koyulması için Cebrail'i bekleyecektir. Vahiy meleği ismi Zeyneb'dir diyecek ve Levh-i Mahfuz'da isminin kayıt altında olduğunu dile getirecektir. Tıpkı Zeyneb annemizin ismi gibi ağabeyleri Hasan, Hüseyin ve muhteşem baba ve analarının isimlerini de bizzat Allah koymuştur… Aman Yarabbi  bu ne büyük ve yüce bir ailedir…

Hz. Peygamber her defasında "bu kıza aman ha saygı ve ihtiramda kusur etmeyiniz; bu misali Hz. Hatice-i Kübra gibidir" diyecektir. Her yönüyle ama her yönüyle babası İmam Ali Efendimize benzeyen Zeyneb anamız eşsiz bir belağata sahip mükemmel bir hatipti. 

Konuştuğunda ses, mimik, üslup, bilgi ve her yönüyle sanki İmam Ali konuşuyor gibiydi… İkinci Natık-ı Kur'an'dı  O… Vahyin kucağında ve evinde yetişmiş Hz. Fatıma goncasıydı… Dedesi Muhammed Mustafa'nın ilk kız torunuydu… Ağabeyleri Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin Efendilerimizin koruyucusu, adeta anneleri gibiydi. Onlara karşı eşsiz bir sevgi ve muhabbetleri vardı.

Evlenirken "Hz. Hüseyin her nereye gitse onunla olacağım" kaydu şartı ile evlenmişti… Ve Kerbela yolculuğunda eşinden ayrılarak iki evladı ile yola revan olmuştu. İki kurban verecekti Kerbela'da Hz. Zeyneb annemiz. Muhammet ve Avn adında iki cengaver yiğidi üstün kahramanlıklar sergileyip şehit olacaklardı… Haşimoğulları'ndan 23 kişi gözleri önünde parçalanacak, hunharca şehit edilecek ve başları bedenlerinden ayrılacaktı…

İmam Zeynelabidin'in en büyük koruyucusu O olmuştu Kerbela'da. Kaç kez İmam Seccad'ı öldürmeye kalkıştıklarında hep Zeynep anamızı karşılarında buldular.

Şimdi bir tahayyül edelim sevgili okurlar. Tüm aileniz kılıç, ok, ve mızraklarla gözünüzün önünde doğranıp kesiliyor… Buna hangi yürek dayanır Allah aşkına söyler misiniz?.. Ve sonuna kadar üstün bir vakar ve metanetle Allah'a sığınıp, "Bu şehitlerimizi bizlerden kabul buyur Allah'ım" ve  devamla "Biz Kerbela'da güzellikten başka bir şey görmedik"  diyeceksiniz…

Bir iman, cesaret, şecaat ve vakar abidesidir Hz. Zeyneb anamız…

Canlı şahididir Kerbela'nın…

Ve Şam'da YezİT sarayındaki hitabeti eşsizdir. Evine bayrak asan Hamame'nin, Hind'in, Ebu Sufyan'ın ve Muaviye'nin dölü imansız YezİT bu hitabet ve sesleniş karşısında adeta yerin dibine girmiş ve sıfırla çarpılmıştır. 

O konuşmadan sadece bir cümle: "Bizi aç susuz ve sefil bıraktığına, bizim varlığımızı tehlikeye soktuğuna inanıyorsun, zincire vurup el pençe durdurup üstünlük kurduğunu zannediyorsun. YezİT bu yaptıkların Allah'a karşı kibirlilik davasıdır. Resûlü tanımamaktır. Sen Hazreti Hamza'nın ciğerlerini yiyen Hind'in soyundansın. Senin karakterin şeytanın en çirkin halidir. Ehl-i Beyt'in katilisin. Bizim tek sığındığımız Allah'tır. Gerçekleri göremeyen gafil baban Muaviye ve sen ortadan kaldırmak istediğin İslam dini kıyamete kadar payidar kılındı. Allah'a şükürler olsun ki, bu savaşın galibi siz değil biziz. Size kıyamete kadar lanet, bize de rahmet okunacak."

Bir cümlesini buraya aldığımızın hitabetinin sonunda Zeyneb annemiz; bu davayı sen kazanmadın diyerek ve lanet YezİT'in yüzüne tükürerek konuşmasını bitirmiştir.

O'da biricik anası, babası ve kardeşleri gibi bu ümmete küs bir şekilde Rabbine kavuşmuştur… İşte sitem dolu şiiri… Kâbe'ye doğru şöyle seslenir:

Sen de koruyamadın bizi, Allah'ın evi!

Kilitlerini bile almış elinden, Emevi

Artık yanaşmam Zemzem senin kuyuna

Hasret kalsam dahi Fırat'ın suyuna

Tercih ederim Kûfe dikenlerini Mina'ya

Merhem olmadı Sefa gönlümdeki yaraya…

Bakmam Haceru'l Evsed'in gözyaşlarına

Şikâyet etse dahi beni, Kûfe'nin taşlarına

Bu halk sizin kadar bize değer vermedi!

Resûlullah'ın akan kanını bizde görmedi

İlahi Fatıma evlatları, sığınak bulamadık

Senin emin Harem'inde bile kalamadık…