Din eğitimi ve kültürü

İktidarın YÖK yasa tasarısı ile tekrar gündeme gelen imam-hatip liseleri görülen o ki bu anlayışlarla iktidarların da, muhalefetlerin de siyasi malzemesi olmaktan kurtulamayacaklardır.

Dini ve din eğitimini insan ve toplum gerçeğinin vazgeçilmez unsurlarının başında görmeme yanlışlığı ile yola çıkarsanız konuyu her türlü istismara da, polemiğe de teslim etmiş olursunuz.

Bu anlayış sadece dini değil bütün insanları da aynı tehlikenin içine atar. Hiç şüphesiz bu da insanoğlunun kendisine yapacağı büyük yanlış olur. Ve bu yanlış da bütün yanlışların anası olur ki işte o zaman dünya içinden çıkılmaz bunalım ve buhranlar yumağı haline gelir.

Bu yanlış da bazılarının dini inkar ve reddetmesi eşyanın tabiatını ne kadar ters ise bazılarını da dini din olarak değil de siyasi ve ideolojik bir olgu olarak görmesi de bir başka yanlıştır.

Bu yanlışların dışında dini kendi mecrasının dışında çağdaşlık ve medeniyet adına reforma tâbi tutmak da diğer iki görüşten daha az yanlış değildir.

Diğer bir husus da, gerek inkar ve reddedenlerin, gerek siyasi ve ideolojik yaklaşımların ve gerekse yeni yorum ve reform gayretlerinin dinden maksatları "İslam" ise o zaman buradaki yanlışı ve tehlikeyi bütün çıplaklığı ile ortaya koymak gerekir.

Artık, zaman zaman yaptığımız gibi, başta siyasilerin, ilim adamlarının vs. demeyeceğim. Çünkü artık bu mesele insanın bizzat kendi meselesidir. Hiç kimsenin bunu "başta" diyerek başkalarına veya bir yerlere havale etmesi, asla mümkün değildir.

Irk, cinsiyeti, rengi, mesleği hatta umudu ve endişesi ne olursa olsun haberin şahsi ve de öncelikli meselelerinden biri de dindir. Peygamberlere inananların dışında en iptidai hayatı yasayanlar bile bir şeye inanma ihtiyacını hep yaşamışlar ve kendilerine yanlış da olsa bazı tanrılar edinmişlerdir. Bugün bile bunlara dünyanın her yerinde rastlamak mümkündür.

Günümüzün bütün hukuk sitemlerinde "din ve vicdan hürriyeti" temel hak ve hürriyetlerin başında gelir. Fertlerin ve toplumların istedikleri gibi inanmaları, istedikleri dini sevmeleri, o dinin gereğini yapabilmeleri, o dini yaşarken bunu öğrenmeleri ve öğretebilmeleri de din ve vicdan hürriyetinin temelini oluşturmaktadır.

Vatikan gibi hususi din devleti olduğu gibi İsrail gibi dini çok ön plana çıkaranlar da vardır. İstanbul Fatih Kaymakamlığına bağlı bir memur statüsünde olan Bartholomeus'un ekümeniklik peşinde koşturması ayrıca çok yönlü dini ve siyasi bir harekettir.

Hiç de ihtiyaç olmadığı halde Heybeliada Ruhban Okulu'nun açılmaması Avrupalı ve Amerikalı devlet adamlarının bu hususta aracı olması bile dini ve siyasi hedefleri olan bir hareketin önemli halkalarından birini teşkil etmektedir.

ABD Başkanı sayın Bush'un "Tanrı beni Hıristiyanlığın üstün değerlerini dünyaya hakim kılmak üzere gönderdi" derken siyasi kimliğinin üzerine dini cüppesini de giymeyi ilahi bir misyon olarak kabul ediyor.

Dünyanın her köşesinden binlerce misal vermek mümkündür.

Bugün gelinen noktada dünyanın içinde bulunduğu bunalım buhranlar ortada iken ve bilhassa insan gerçeği yeryüzünden silinmediğine göre "din" konusunda müdahil olmak gerçekten insanlık adına çok endişe vericidir.

Herşeyin serbest olduğu bir dünyada var olmakla eş değerde olan din gerçeğinin inkara, istismara mahkum edilmesi kişinin kendisini tanımaması demektir. Bu öylesine yok oluş ki, aklen ve mantıken izahı mümkün değildir.

Şu unutulmamalıdır ki, insanlın ne olup olmadığı ile dinin ne olup olmadığı doğru ve tam olarak bilinmedikçe hiç bir gerçeğe ulaşmak mümkün olmaz.

Ne insan, ne de din hiç bir şey uğruna feda edilemez. Kaldı ki onlarsız da hiç bir şeyin önemi de, değeri de olmaz.

O halde ülkemizde ve dünyada herkesin insan ve din gerçeğini doğru ve tam olarak anlayıp anlamadığını çok ciddi manada sorgulaması lazım. Bunu yaparken de hiç kimse önyargılarını, yanlış ve kötü uygulamalarını önüne koymamalıdır. Bu yanlış ve kötü uygulama kendisine ait bile olsa ne kimliğini, ne şöhretini, ne de makamını, bahane etmeden öncelikle ve sırf kendisi için işin hakikatini yaban ellerde dahi olsa bulup çıkarmalıdır.

Şu da acı bir gerçektir ki, bugün dünya kimi dini inkar edenlerin, önce kendilerine sonra da topluma yaptıkları yanlışların cezasını çekmektedir.

Din en azından insan kadar gerçektir. Onun için yaşı başı ne olursa olsun herkesin dinini belli seviyede öğrenmesi şarttır. Ayrıca fert ve toplumun dini ihtiyaçlarını karşılayarak erbabını da yetiştirmek ve toplumun hizmetine sunmak herkesin ve bilhassa devletin vazifesidir.

Din sadece muhafazakar veya dindar dediğimiz kesimin ihtiyacı değildir. Din herkesin ihtiyacıdır.

Onun için bu ihtiyacın bütün okullarda öncelikle giderilmesi gerekir. Ardından da dini sahalarda meslek sahibi olmak isteyenlere, ihtisas yapmak isteyenlere her türlü imkan ve fırsat verilmelidir.

Aksi takdirde mesele bugün olduğu gibi hemen her fırsatta yanlış mecralara çekilir.

O zaman birileri için istismarın, ihmalin, polemiğin ve nihayet inkarın kapıları açılmış olur. "Batıl için en müsait yer hakkın öğretilmediği yerdir."

İşte bizim inancımız böyle bir tehlikeye düşmemek için, ülkeye ve insanımıza hizmet için yolunu, köprüsünü, çeşmesini yapmanın yanında camisini, mescidini, okulunu yapmıştır.

İnsanımıza güveniniz ve bırakınız ülkeyi yeni baştan imar etsin...