Ekonomide işler sarpa sarınca, model arayışları hemen gündeme gelir. Birbirine zıt modeller teklif edilir. Her modelin taraftarı, sözcüsü ve uygulayıcısı olur. Tercihler yapılıp sonuçlar alınınca, tartışmalar yeniden alevlenir. Bu hal sık sık yaşanır. Çünkü ekonomideki modellerin ömrü uzun sürmez. Bilim adamlarının ve siyasetçilerin tek doğru olarak gördükleri bir model, kısa zaman içerisinde eskir, pörsür, ömrünü tamamlar. Batı dünyasında ve bizim gibi onu takip eden ülkelerde, gelişmeler böyledir.Aslında Avrupalı ekonomistler, ekonomik sorunlara kesin çözüm bulma konusunda çaresizdirler. Bundan dolayı şunu söylemek zorunda kalmışlardır: "Ülkeler, iki kötüden birini, yani ya enflasyonu, ya da issizliği tercih etmek zorundadırlar". 1970'li yıllara kadar rağbet gören bu görüşün sahibi Keynes şöyle diyordu: "İşsizlik ve durgunluk halinde gaza bas, enflasyon hızlanırsa frene. Böylece işi götür. Uzun zaman için plân yapma. Zira uzun zaman içerisinde hepimiz öleceğiz". Hem işsizlik, hem de durgunluk birlikte yaşanınca, Keynes'in teorisi gözden düştü. Yerini Friedman'ın teorisi aldı. Friedman, "sakın paniğe kapılıp durgunluktan çıkmak için para basmayın, önce enflasyonu düşürün, durgunluk kendiliğinden gider, ekonomi canlanır" dedi. Bir zaman sonra, bu teorinin de işlemediği görülünce, "arz yanlı politika" adı verilen, yeni görüş ileri sürüldü. Bu görüşe göre de, asla para basılmayacak, para basma yerine vergiler azaltılacak. Bunu uygulayan ülkelerde, kapatılması mümkün olmayan bütçe açıkları oluştu. Velhasıl Avrupalılar, ekonomideki modellerin hepsini denediler, sorunlarına çözüm bulamadılar. Şimdi, ekonomide yeni bir model arayışına girdiler. Çünkü, ekonomik durgunluk ve işsizlik, Avrupalı devlet adamlarını kara kara düşündürüyor. Yeni diyerek ortaya atılan görüşlere bakıyoruz, hepsi eski görüşlere yapılan ekleme ve çıkarmalardan ibaret. Ülkemizdeki bilim adamları ve siyasetçiler, bu tartışmalara katılmıyor, uzaktan seyrediyorlar. Nasıl, hangi yayınlarla katılacaklar? YÖK'ün raporuna göre, Türk üniversiteleri, fen bilimleri alanında 5 bin 973, sağlık alanında 5 bin 468, sosyal bilimler alanında ise sadece 382 yayın yaptı. Üniversitelerimiz, sosyal bilimlerde dünya üniversitelerinin çok gerisinde kaldı. Sosyal bilimler alanında yapılan yayınların hepsi ekonomi dalında olsa bile, yine az ve hiçbir değer ifade etmez. Zira bu yayınlar, milli tezimizi ve anlayışımızı kaynak alarak yazılmamışlardır. "Nereden biliyorsun?" diye sorarsanız, cevap vereyim. Söz konusu yayınları yapan bilim adamlarından biri aynen şöyle diyor: "Bugüne kadar Türk milletinin ekonomide bir modeli olmamıştır, bundan sonra da olmaz". Bu kafa yapısına sahip bir bilim adamının eserinde, bizden bir şey bulunur mu? Elbette bulunmaz.Kendisine bir sıfat yakıştıramadığım bu bilim adamına şunu sormak gerekir: " 600 yıllık Osmanlı Devleti'nde ve Atatürk döneminde uygulanan ekonomi modelinin, dünyada bir örneği var mıydı?". "Var" derse, gözünü diktiği, peşinden gittiği Avrupalı bilim adamlarını yalanlamış olur. Çünkü onlar "yok" diyorlar. Hadi, onu geçtik. Peki, günümüzde BTP Genel Başkanı Prof. Dr.
Haydar Baş'ın, bir bilim ve siyaset adamı olarak tez haline getirdiği "
Milli Ekonomi Modeli" nedir? Avrupa'daki tartışmaları günü gününe takip edenler, birçok ülkede, bilim adamlarının üzerinde araştırma ve inceleme yaptığı bu modelden habersiz mi? Sosyal bilimler alanında esemesi okunmayan üniversitelerimizin, Prof. Dr. Haydar Baş'a, "yüzümüzü ak ettin, şerefimizi kurtardın" diyerek ödül vermeleri gerekmez mi? Ama ne gariptir ki, Prof. Dr. Haydar Baş'a ödülleri yabancı üniversiteler veriyor. Bir kere daha görüldü ki, Avrupalıların kendi kültür ve medeniyetlerinden kaynaklanan model arayışlarına bel bağlayan, onlardan bir çözüm ve çare bekleyen, bilim ve siyaset adamlarımız, bu milletin önünde en büyük engeldir. Milletimiz, bu engeli aştığı, kendinden olan bilim ve siyaset adamlarıyla bütünleştiğinde, kördüğüm çözülecektir. Benim gördüğüm budur.
