Gönül Dostları

İmâm-ı Rabbâni Hz.

İki gün geçmeden, hazret-i İmâm'ın huzurunda bulunan, eski ve samimi dostlarımdan biri, aniden kapıdan içeri girdi. "Hayırdır inşaallah" dedim. Dedi ki: "Beni İmâm-ı Rabbâni hazretleri gönderdi. "Git, filan dostunun yanında bulun, şimdi ağır hastadır, senin gibi işten, halden anlayana çok ihtiyacı olup, beraber bulunursunuz" buyurdu. "Senin yanına gelmek üzere yola çıkacağım sırada bir torba şifalı ot isteyip sana getirmem için bana verdi. İşte getirdim." Ben dedim ki: "Bu otları İmâm-ı Rabbâni hazretleri benim hastalığımın iyileşmesi için ilaç olarak göndermiştir. Bu otları ezip, suyunu içmeliyim." Doktorlar; "Sıtmanın şiddetli zamanında, tatlı ve soğuk yenmez, içilmez" deyip, beni bu işten men etmek istediler. Ben onlara; "İmâm-ı Rabbâni hazretleri bunları benim için gönderdi içeceğim" dedim. İster istemez o otları ezip şerbet yaptılar. İçer içmez, hastalığımın hafiflediğini anladım. Ertesi gün kalan otların da suyunu çıkarıp içince büsbütün kurtuldum. Orada bulunanlar, bu hadise üzerine hayretler içerisinde kaldılar ve İmâm-ı Rabbâni hazretlerinin büyüklüğünü anladılar." O zamanın sultanını üçüncü oğlu, diğer kardeşlerinden çok daha olgun ve aralarında seçkin bir durumdaydı. Babasına isyan etmişti. Bir taraftan babası, bir taraftan da bu oğlu, kuvvetli ordularla birbirlerine hücum ettiler. Şiddetli bir harb başladı. Babasının tarafında bulunup, en mühim işleri yürüten büyük bir kumandan, bu harb sırasında sultanın oğlunun tarafına geçti. Diğer kumandanlar da bu düşüncede idiler. Bu şehzade, velilerin ve alimlerin sevgisini kazanmıştı. İslamiyetin yayılmasına gayret ve Müslümanları himaye ediyordu. Zamanın evliyasının büyüklerinden bir kısmı, İmâm-ı Rabbâni hazretlerine mektup yazıp; Delhi'de bulunan veliler ile büyükler keşf ve vakıalarla galibiyetin ve nusretin şehzade tarafında olduğunu görüyorlar.