Gürültü ve sonrası…

Maalesef yine bir yakınımıza veda ettik. 

Nazan abla dünya tatlısı, herkesle iyi geçinen, hepimizin yardımına koşan bir insandı. Covid'e yenik düştü. Onu hayırla anmaktan ve ölmüş olarak değil, olmuş olarak anmaktan başka yapabileceğimiz bir şey yok. Sıra bir gün bize de gelecek. Allah herkese hayırlı ölümler versin. Yaşarken sevmeyi ve sevilmeyi, yaptıklarından ötürü sayılmayı kısmet etsin. Geride bırakacağımız şu gök kubbede bir hoş sedadan başka bir şey değil.

* * *

Bunca gürültü patırtı arasında sağlığımızı korumaya ve kalan ömrümüzü yaşamaya çalışıyoruz. Hayat bize özlemeden sevmeyi, kucaklaşmadan görüntü ile hasret gidermeyi, duyduğu ses ile yetinmeyi öğretti.

Sağlıklı olmak ve sağlıklı yaşamak için önce beslenme, sonra barınma, akıl ve zekâmızı diri tutmak gerekiyor. 

İyi de nasıl? Hangi gelir ve imkânlarla bunu yapacağız.

Geçim derdinden kendimize sıra gelmiyor. 

Her ne kadar şehir hastanelerinden bahsedilse, sağlıkta devrim yapıldığı söylense de hem randevu almak hem de uzman hekim bulmak bu ortamda oldukça zor.  Hiç kimse hastane kapısından içeri girmek istemiyor. Kocakarı ilaçları ile tedavi devam ediyor…

Doların, Euro'nun derdine düşenler, emeklinin, dul ve yetimin halini bilmiyorlar. Bir yanda Suriyelilerin rahatlığını görünce hırslanıp, öte yanda sizinkiler-bizimkiler ayrımına şahit olunca daha da öfke biriktiriyoruz. 

* * *

Üç günlük yaşamda mutlu olmak, karınca kararınca yaşamak, ölmeden ölmeyi öğrenmek ne mümkün?

Ellerindeki çoğa kanaat etmeyenler, daha çoğunu isteyenler kimin hakkını yediklerini düşünmüyorlar bile… Çevremdeki insanların giderek daha da yoksullaştığını, kuyruğu dik tutmak adına pek belli etmeseler de ellerindekini sonuna kadar harcadıklarını ve aybaşının gelmesini dört gözle beklediklerini izliyorum. 

Zaman birbirine destek olma, yardımlaşma, açları doyurma zamanı.

Açlığı bir terbiye sistemi gibi görmek olsa, olsa çağdışı bir düşüncedir.  Cahilliktir. 

Açlık, beraberliğinde her türlü ahlaksızlığı ve suçu getirir. Yarın öbürgün insanlar sokaklarda rahatça yürüyemez hali gelirler. Evlerinde gece kapı çaldığında açamaz duruma gelirler. Aile kavgaları, evlat ayrımları, çekememezlikler, kan davaları başlar. Arkasına çok sığındığımız ahlak müessesesi çöker, kurallar değişir. 

Modern bir çağda yaşadığımızı düşünsek te, bir anda kendimizi bir cangılın içinde buluveririz. 

Huzurla bir deniz kenarında, bir kır bahçesinde oturamayız.  Arabanızı parçalarlar. Nedenini anlayamazsınız. Lastiklerini yararlar.  Vandalizm başlayıverir.  Ardından kitle halinde yağmacılık başlar.  

O nedenle gürültüyü çağırmamak, ardından bu gerçekleri yaşamamak lazım. Sabır her zaman bir yere kadardır. 

Allah hepimizi böyle şeylerle karşılaştırmaktan korusun…