Haydar Hoca'yı hatırlarken…

Bu sıralarda akıl kuşu oradan oraya kanat çırpıp duruyor. Ölümlü insanların ölümsüzmüş gibi aldıkları kararları, öte yanda ölmüş olanların geride bıraktığı yapıtları ve insan sevgisinin tezahürünü düşünüyorum. 

Bu sabah yine Haydar Hoca'yı andım. Bir yandan üzüldüm, bir yandan duygulandım, bir yandan da kahroldum.

Yaşamak evet bir ağaç gibi hür ve bir orman gibi kardeşçesine mümkün olmuyor. Usta bu kelimeleri yan yana dizerken acaba ne düşünüyordu çok merak ediyordum. Hastalık-doktor-ilaç-yaşlılık derken bazı şeyleri daha iyi anlıyorsunuz. Aklınıza gelmeyen ölüm gerçeği zihninize kamp kuruyor. Bir zamanlar bize ne kadar uzak olduğunu düşünür, genç olduğumuzu ve daha ölmeye çok var diye kendi kendimize fetva verirdik. Oysa ölüm, genç-yaşlı demiyor.  

İzmir Gaziemir Tıp Merkezi'nde bire bir tanıdığımız sevgili doktorumuz Mete Ülgey'i muayene olduktan birkaç gün sonra kaybettiğimizi öğrenince ister istemez alt-üst olmuştuk. O zaman doktorlar da ölür diye söylenmiştim. Çevresinde iyilikleri ve fakir babası olarak anılırdı. Cenazesi askeri törenle kalktı. Çok sevdiği Seydiköy (şimdiki adı ile Gaziemir) mezarlığına defnedildi. 

Kimin gönderdiği bilinmeyen bir çelengin üstünde bütün hayatının özeti yazılı idi: "Babalık/Dedelik yaptığın herkes adına."

Onu beyaz denizci üniforması ile hep hatırlayacağım. Bir de ünlü denizci şapkaları koleksiyonu ile…

***

Ölünce ne oluyor? 

Ertesi günü yaşam yine devam ediyor. Ancak fikirler, güzel örnekler, yaşanmışlıklar ve sevgiler paylaşılıyor. Paylaştıkça yaşarken düşünüp anlamlandırmadığınız şeyleri yorumlamaya başlıyorsunuz. Ardında bir fikir mirası bırakan sevgili Haydar Hoca'yı da yorumlamaya, söz ve düşüncelerinden ilham almaya, yazdıklarını okuyup geleceği hayal etmeye devam ediyoruz. Ergun Baba "Allah dostları ölmez" derdi. Bazen yolda giderken onlardan birine rastlarsınız. Bazen bir pencerede görüverirsiniz. Bazen de bir otobüs durağında bir anda size gülümseyiverir, kaybolur… Kimseye söyleyemez, anlatamazsınız. 

Eğer bu dünyaya neden geldiğinizi çözebilmişseniz -hiç hoş bir duygu olmasa da- ağzınızda bir pas tadı, gözünüzde bir deniz pusu, içinizde derin bir sızı ile yaşamaya devam edersiniz.  Mutluluğu parada, pulda, lükste, güzel kadınlarda bulamaz; gülümseyen bir çocuğun yüzündeki ışıltıda, pencerenize yuva yapmış bir kumrunun günlerce bekleyişinden sonra yumurtadan çıkan bir yavrunun çırpınışlarında yakalarsınız. 

Savaş tamtamlarının çaldığı günümüz dünyasında vahşete doymayanları, eli kanlı katilleri anlamak, çocukları mutlu etmek için çalışmak yerine bomba imal etmeye dünyanın parasını harcayanlara akıl sır erdiremezsiniz. 

Oysa öldürmek değil, yaşatmak önemli iken masumların kanlarını dökenlerin geceleri nasıl uyuduklarını merak etmeden duramazsınız. 

Bir yanda ucuz ekmek kuyruklarında, et kuyruklarında ömür tüketen insanlara çile çektirenleri anlayamaz, elinizden bir şey gelmeyen olaylar karşısında kahrolursunuz. 

Haydar Hoca'nın mirası olan Milli Ekonomi Modeli ve Milli Devlet anlayışını neden taraftar bulamadığını, neden anlamamak için ısrar edildiğini, neden bu ülkenin şehit kanları ile sulanmış bir Türk vatanı olduğunu anlamayanlara katlanmak zorunda olduğumuzu düşünür dururuz. 

Ne olur Haydar Hocanın kitaplarını bir kez, bir kez, bir kez daha okuyun. O zaman neden Devletin Milli, Ekonominin Milli, Vatanın Milli olması gerektiğini daha iyi anlayacaksınız. Belki o zaman kaybettiğimiz kendi değerlerimiz için bayrakları yarıya indiririz. 

Biz geldik göçeriz bir gün bu âlemden, kalanlara selam olsun…