Hüzün Irmağı

Her ırmak gibi o da derelerden beslenir

Deli-dolu akar hep kayalardan seslenir

Yedi iklim dört bucaktan akmaktadır sular

Yürekleri, nice çorak gönülleri sular

Dereler kurursa eğer ırmak kalır mı hiç

O zaman kuraklıklardan dilediğini seç

Her türden çiçek kurur gül kurur bülbül susar

Hayatın tamamını ayrık otları basar

Kalpler ürpertiyi unutur gönüller hüznü

Bilginler tefekkürü hatipler de sözünü

Söz tohum gibidir elbette taşa ekilmez

Halkın ocağına incir ağacı dikilmez

Hüzün ırmağını beslemek, beslenmek ondan

Başka ne götürebilir ki bu fani handan

Acımak, acı duymak, acıları paylaşmak

Her derde derman her zulme fermançün çalışmak

Rahmet yüklü bulutlar o derelere akar

Derken ırmağa dönüşür de merhamet kokar

Bir mazluma ilişirse göz, yaşı sel olur

Ağlayan her göz suyunu, o ırmaktan alır

Merhamet mi ondan o mu merhametten

Hüznü olmayanda ne kalır etten kemikten

Bir canlının, hele hele insanın acısı

Bir mazlumu, yoksulu kıvrandıran sancısı

Vicdanında velvele koparmıyorsa senin

Ne etkisi olabilir hayatında dinin

Bir mazlumun âhı bir yoksulun aç sabahı

Yakmıyorsa seni, engelse dünya tamahı

Dönüp de bir bakmalısın hüzün ırmağına

Neden nasıl ulaşmıştır kuraklık çağına

Ey Karaca sakın kurutma hüzün ırmağını

Gül yetiştir de bülbülsüz bırakma bağını