Hz. Fâtıma’nın vefat yıldönümü dolayısıyla

Hasan (a.s.) ve Hüseyin (a.s.) eve geldiklerinde annelerinin üzerinin örtülmüş olduğunu gördüler. 

Dediler ki; 

"Annemiz bu saatte niçin uyuyor?"

Esma dedi ki: "Ey Hasan "Ey Resûlullah (s.a.v.)'ın oğulları! Anneniz uyumuyor. O bu dünyadan ayrıldı."

Hasan (a.s.) annesinin üzerine kapandı. Bir yandan öperken, bir yandan da şöyle seslendi:

"Anneciğim ruhum bedenimden ayrılmadan bir kez daha Benimle konuş."

Hüseyin (a.s.) annesinin ayaklarını öpüyor ve şöyle diyordu: 

"Ben oğlun Hüseyin, kalbim çatlayıp ölmeden önce konuş benimle."

Esma, Hasan (a.s.) ve Hüseyin (a.s.)'a dedi ki:

"Ey Resûlullah (s.a.v.)'ın oğulları! Gidin babanıza annenizin öldüğünü haber verin."

Hasan (a.s) ve Hüseyin (a.s.) mescidin yakınlarına kadar geldiler.

Artık kendilerini tutamayıp yüksek sesle ağlamaya başladılar. Bu sırada bazı sahabeler yanlarına gelip, neden ağladıklarını sordular.

"Annemiz Fâtıma (a.s.) öldü" dediler. Bunu duyunca Hz. Ali (a.s.) yüzü koyun yere kapandı:

"Kim Bana teselli verecek, ey Muhammed (s.a.v)'in kızı!"  dedi.
(Prof. Dr. Haydar Baş, Hz. Fatıma, İcmal Yayınları, s.587-588 / Biharü'l-Envar, c.43, s.186)

Resûlullah (s.a.v.)'ın, "Ey Aişe, Ben Mirac'a götürüldüğüm gece, Cebrail Beni cennete götürdü ve orada Bana bir elma verdi. Ben onu yedim. O Benim sülbümde nutfeye dönüştü. Yeryüzüne indiğimde Hatice ile bir araya geldim. İşte Fâtıma o nutfeden dünyaya geldi. O, insan şeklinde olan bir huridir. Cenneti arzu ettiğim vakit onu öpüyorum." dediği,

Yine Resûlullah (s.a.v.)'ın: "Kızım Fâtıma, her iki cihan kadınlarının hanımefendisidir. Fatıma bedenimin parçasıdır. Gözlerimin nurudur. Kalbimin meyvesidir. Benim ruhum ve canımdır. Fâtıma, insan şeklinde bir huridir." dediği, kızı Hz. Fâtıma, saygı ve hürmette el üstünde tutulması gerekirken O'na reva görülen eziyetler hak ile bâtılın tam da çizgisini deşifre etmektedir. 

Zira hak ile bâtılda siyah ile beyazı ayırt edersiniz ama diğer renkleri ayırt etmekte zorlanırsınız.  

İşte Fâtıma vefatı ile birlikte, Hz. Ali (a.s)'ye bıraktığı yazılı vasiyetname; ferasetle hazırlamış, hak ile bâtılı ayırt etmenin, at izi ile it izinin birbirine karıştığı dönemlerde samimi Müslümanların yol hartasıdır. Hz. Fâtıma, Hz. Ali (a.s)'ye bıraktığı vasiyetnamede; "…hiç kimseye haber vermeden beni toprağa ver" demesi, bir kırgınlık değil, bir ölçünün bir davanın Müslümanlara tebliğidir. 

Hz. Fâtıma, bu vasiyetnamesi ile Sakife'de başlayan oluşumun ve onun peşinden gidenlerin yanlışlığını şüpheye yer bırakmayacak kesinlikte ortaya koymuştur. Doğru yolun Ehl-i Beyt yolu olduğunu, yani cenazesine katılmalarına izin verdiklerinin yolu olduğunu vurgulamıştır.  

Demek ki yanlışı doğru göstermek, hakikati anlatanları gizlemek, Müslümanların en büyük imtihanlarından birisiymiş. Hz. Fâtıma'nın yaşadıklarını son nefesine kadar İmam Ali'nin yanında verdiği mücadelesini, Prof. Dr. Haydar Baş'ın, Hz. Fâtıma adlı eserinden kaynakları ile birlikte okumanızı tavsiye ederiz. 

Prof. Dr. Haydar Baş'ın Hz. Fâtıma'yı anlatan bu eseri olmasa; Hz.  Fâtıma'nın;  "Yazıklar olsun onlara! Onu (hilafeti) risalet kökünden (merkezinden) nübüvvet ve delalet temelinden, Ruh'ul Emin'in (Cebrail) indiği evden, din ve dünya işlerinde âlim olanın elinden çıkardılar. Bilin ki bu apaçık bir hüsrandır." gerçeğini okuyamayacaktık. 

Baş Hoca, gizlenenleri açığa çıkarmasa, bugün bu gerçekleri bilemeyecek, bu yazıyı da kaleme alamayacaktık. Allah, gizlenen hakikatleri açığa çıkaranlardan razı olsun.