Günlerimiz bir ırmağın suları gibi akıp geçerken isteğimiz, çabamız, umudumuz kendimize arif olmak, kendimizi bilebilmek. Nefsimizin benliğimizin ne zaman araya girdiğini, hangi davranışlarımızın ve sözlerimizin enaniyetten geldiğini, kaynaklandığını fark edebilmektir. Bu farkı görebilmek çok önemli olsa gerek.
Birbirimizi uyarırken; "Siz şunu şöyle yapıyorsunuz, demek yerine, bizler şunu şöyle yapmasak nasıl olur, diyebilmek, kendimizi sütten çıkmış ak kaşık misali temize çıkarmasak nasıl olur?" diye düşünüyoruz. Çünkü her zaman birbirimize hatırlatmaya çalıştığımız gibi bizler kendi kusurlarımıza karşı kör olmak, başkalarının kusurlarınıysa bilhassa belirtmek eğilimindeyiz. Bizler bunu fark etsek de etmesek de böyle bir hakikat var.
Kimi zaman ibadetlerimiz ile övünürüz, içine riya karışmış bir ibadet mi, yoksa ibadetini eksik yapmış olmak mı daha kötüdür. Riyanın, gösterişin gizli şirk olduğu düşünülürse varın hallerimizi bir düşünün. Kıldan ince kılıçtan keskince bir yoldayız, insan fazla düşünürse aklını bile yitirebilir, Allah muhafaza… Fakat tevbe halinde olmamız hem aklımızı korur hem de acziyetimizi bildirir.
"Tevbe imandır, aynı zamanda bir emniyet sübabıdır" dersek sanırım yanılmış olmayız, çünkü tevbe eden Allah'a sığınır. "Senden yine Sana sığınırız" diye güzel ve özel bir söz vardır. Aklını yitirmenin bir sebebi de tevbenin gücünü bilmemek buna henüz yeterince inanmamış olmaktır.
Mevlana hazretleri buyuruyor ki; "Ne mutlu o kimseye ki; kendi ayıbını görür." Bu mana da Allah bizleri mutlu etsin diyoruz. Öte yandan kendi kusurlarını görememek, fark edememek, benlik perdelerini aşamamış olmak da var hayatta. "Bu dünya bir ağaca benzer, biz de bu ağaçta yarı ham, yarı olmuş meyveler gibiyiz" buyuruyor hazret bir başka sözünde. Amerika'yı yeniden keşfetmiyoruz açıkçası.
