Uludağ kampları ve Yalçın İpbüken…

Uludağ Milli Parkı 1976 Temmuz ayı…

Vakit öğle vakti…

Yılanlıkaya'nın geniş düzlüğüne dizilmiş olan beyaz çadırlar; büyük mutfak tentesi; Yönetim çadırı brandasının altında toplanmış çoğu Basketbol camiasından isimler… 

Kimler yok ki? Bahri Atalay, Murat Kuter, Levent Gencelli, Engin Aksöz, Çetin Karadenizli, Birol Öngör, Hayri Koyuncu, Yalçın İpbüken, Cemal Ekentok, Bir masanın başında o güne dek yapılmamış bir sporcu eğitim programının tanıtımı yapılıyor… Masanın önünde içi kıtık dolu meşin ağırlık topları… İpler, halatlar… Bir yazı tahtası…

Yaylada Bursa'nın sıcak havasından eser yok. Aşağılardan esen hafif bir rüzgâr masa başındakilere çam kokularını taşıyor. Birazdan öğlen yemeğinin geldiğini bildiren bir duyuru yapılacak. Güneşte parlayan self servislerle kampçılar ve misafirler sıraya girecekler… Hararetli konuşmaların yerini çatal kaşık sesleri alacak…

***

Bütün bunlar birden bire aklıma gelmedi. Geçtiğimiz günlerde Milli Sporcu ve çocuklarımın doktoru olan sevgili Murat Kaçar köşesinde sürekli değindiğimiz ve serzenişte bulunduğumuz bir yazı paylaştı. Dr. Murat Kaçar Türk atletizm camiasında önemli bir isim… Aklımızdan geçeni satırlara dökmüş:

"Uludağ: Sporda dört mevsim kullanmayı beceremediğimiz bir nimet"

Telefonlaştık. Düşüncelerimiz ayni… 1976'lı yıllarda Tofaş'ta beraber görev yaptığımız sevgili Yalçın İpbüken'i de hatırlayıp aradık, dedikodu yaptık… Aramızda olmayanları andık…

Yalçın İpbüken'i Kimdir, nedir neler yapmıştır başlıkları ile anlatmaya kalksak sayfalar yetmeyecek. Bize müdürlükten çok Ağabeylik yapan ender idarecilerden biri… Bu konuda kalemdaşımız Murat Kuter'in hazırladığı bir kitabı var ki, oku oku bitmiyor doğrusu… 

Bizi ilgilendiren kısım Dr. Murat Kaçar'ın da değindiği gibi ömrümüzün önemli bir bölümünü tükettiğimiz Uludağ'da yapılan izci ve sporcu kampları… Tespitlere göre çocuk ve genç sporcuların doğanın içinde yaparak ve yaşayarak öğrenmeleri, özellikle de bir çadırda ekipçe konaklayıp; sabahları uyanıp tek adımda doğaya ulaşmaları; yüzünü akan canlı bir suda yıkamaları; sabah koşusunu çam ağaçları altındaki bir parkurda gerçekleştirip; kamp mutfağında yöresel gıdalar ile kahvaltılarını yapmaları (Yörenin çileğinden yapılmış reçeller, kuş üzümünden şuruplar gibi) çok önemli idi. Burada yakalanan tempo ile yirmi bir gün devam ettiğinizde vücuttaki değişimler bilimsel olarak görülebiliyordu. Kamp hayatı takım ruhunu geliştirdiği gibi; sporcuların zayıf veya kuvvetli yanlarını da ortaya çıkarıyor, kimin nerede desteklenmesi ve hangi konuda yardımlaşılması gerektiği hakkında arkadaşlarına bir fikir veriyor. 

Çoğumuz Uludağ'ın temiz havasının sadece hastalara değil; sporculara da faydalı olduğuna şahit olmuştuk. Otel ortamlarında yapılan hazırlop sporcu kamplarının günlük idmanlar dışında bir yararı olmadığı, aksine doğada yapılan çadırlı kampların hem tüm kasların çalışmasına, hem de zor koşullara alışılmasına yardımcı olduğu kabul edilmiş.

Kamplar 1976'lı yıllarda Uludağ İzci kampları ile birlikte başlamış; önce Yılanlıkaya, sonra Kirazlıyayla'da Tofaş, Renault, Mako, Tophane Meslek Lisesi gibi kuruluşların İzciliğe yaptıkları destekler ile sürmüştü. Sonradan bu hizmet zincirine ileri görüşlü bir insan olması ve spor sevgisi ile DSİ'nin bölge müdürü sonrasında Bursa Belediye başkanı olan sevgili Erdem Saker'de katılmış, Uludağ Milli Parkı'nın İzcilik ve Gençlik kamp alanı olarak ayırdığı verem sanatoryumu altındaki gölet mevkiide pek çok sporcu çocuk ve gencin katılımı ile iyi bir çizgi yakalanmıştı. 

Yalçın İpbüken işin gizli kahramanı olan Tophane Meslek Lisesi Müdürü Orhan Savaşer gibi bu çalışmalara destek veriyor, gerek öğrencileri ve gerekse personeli ile çalışmaları izliyor, "Biz otomobil fabrikasıyız, spor kulübü değiliz" anlayışını galebe çalıyordu. Neyseki Orhan Alper, Yusuf Şahin gibi eğitimciler, Osanor projesinin proje kurulu ve Veteriner fakültesi hocaları da bu çalışmalarla ilgili olumlu görüşlerini belirtmişler devamını sağlamışlardı. 

Tabii, kampların gerçekleşmesinde Çetin Karadenizli gibi bir kondisyoner, Sedat Çerkezler gibi bir beden eğitimi öğretmeni, rahmetli Hayri Koyuncu gibi bir spor adamı, Necmi Ton gibi bir iş adamı Uludağ İzcilerinin kız izci liderleri Cihan Tümerdirim ve Sevil Yazgan gibi isimler de bizzat kamplarda görev almış; zamanın spor yazarları yerel gazetelerde yazdıkları ile kamuoyunun desteğini sağlamışlardı.  

En başa dönersek; 

Henüz sporcu kampı imajının yerleşmediği dönemlerde bu işe en fazla inanan ve destek veren kişilerin başında Tofaş Otomobil Fabrikasının personel müdürü ve Tofaş SAS kulübünün başkanı Yalçın İpbüken ve ekibi geliyordu. 1976 yaz kampı öncesinde evinde yapılan bir toplantıda o zamanlar Tofaş'ın basketbol branşını yöneten sevgili Birol Öngör ve rahmetli spor adamı basketbol idarecisi Hayri Koyuncu'nun katıldığı bir toplantıda, temin ettiğimiz,  30 bin kişinin katıldığı Amerika Idaho Dünya İzci Jamboree'si filmi de önemli katkı sağlamış, izleyenler uzun uzun tartışmışlardı.  

Herkes çok şey söylemiş, ancak sevgili Yalçın İpbüken bu amaçla sabit bir yer olması, birkaç destek barakası kurulması ve kondisyoner Turgay Renklikurt'un önerisi doğrultusunda 1000 metreden yüksek bir yerde bu işin yapılması üzerinde durulmuştu. Daha sonraki yıllarda fabrika kulüplerinin ve özellikle de Milli Park Müdürlüğünün, Teleferik işletmesinin destekleri ile bu çalışmalar büyük bir çoşku ile gerçekleşti. 

Aradan geçen süreçte Uludağ spor ve izci kampları da yeterli desteği görmediği, izinlerde zorluklar yaşandığı ve ayrıştığı için sona ermiş,  izci ve sporcu kamplarının yapıldığı yerlere girişler yasaklanarak Uludağ Master planında yer alan arazilerde yok olmuştur.  Geriye kalan sadece güzel anılar, fotoğraflar bir de yetişen çocuk ve genç sporculardan oluşan ihtiyar bir nesil kalmıştır. 

Bu konu ile ilgilenenlerin Sevgili Dr. Murat Kaçar'ın yazısını bulup okuması, Uludağ'ın spor teşkilatındaki eksikliğinin giderilmesi için önerileri dinlemesi, bunların yaşı yetmiş, işi bitmiş diyerek dışlanmamaları gerekir.  

O yokluk yıllarında Sporcuların ve izcilerin Uludağ ile tanışmasına katkıda bulunan ve emeği geçenlere teşekkür etmek bu güzel örneği araştırıp takdir etmek, sadece boynumuzun borcu değil, değişmeyen kuralı olmalıdır.  

Ne demişler? Gök kubbede kalan bir hoş seda imiş… Bizim için de Uludağ'da kalan seslerimiz ve anılarımız geleceğe miras bırakılmış güzel örnekler olarak anılmalıdır…

Doğada yaşamanın ve spor yapmanın doğa ile birlikte olmanın başarıya imza atacağı unutulmamalıdır.