Zeytine sarılmak

Siz hiç yüzyıllara meydan okuyan koca gövdesi ihtiyarlamış bir zeytin ağacına sarıldınız mı? 

Bir zeytin ağacının kaç kilo ürün verdiğini bilir misiniz?

Yağı nedeni ile aydınlanan ve yaralara sürülen ağaç için orta çağda yapılan savaşlardan haberiniz var mı?

Eğer zeytinlik bulunan bir çevrede yetişmemişseniz bunun kıymetini bilemezsiniz.

Zeytini sadece sabah kahvaltısında, tabakta görenler onu yetiştiren ağacın kıymetini bilemezler. 

Zor zanaattır zeytinci olmak. Kollamak, toplamak, ayıklamak, gözü üzerinde olup hastalanmaması için dua etmek… Zamanını geçirmeden işlemek…

Zeytine düşmanlığı ilk kez Mudanya kıyılarında gördüm. Gemlik kıyılarında izledim. İznik'te fabrika yapmak için sökülmesine şahit oldum. O nedenle de zeytinin kıymetini kavrayamamış olanlarla dost olmamaya çalıştım. 

Şimdiki evin arkası alabildiğine bir zeytin ormanı… Onları seyrettikçe içimde çocukluğuma dönmenin dayanılmaz arzusu uyanır ve bu sessiz tarih tanıklarının gövdelerine sarılmak isterim. 

Armutlu 'da sevgili Akif'in bahçesinde korumaya aldığı asırlık zeytini gördüğümde gidip sarılmış ve onunla tanışmak, sohbet etmek fırsatını bulmuştum. Gövdesine el vurmak, dallarından sarkan ham zeytinlerin dans edişlerini izlemiş, dostumun hassasiyetini görünce insan olarak onu gönlümün çok başka bir yerine oturtmuştum. 

Yaradanın insanlığa doğal bir armağanı olan zeytini Fransa'da, Yunanistan'da da izlemiş ancak hiç birinin ülkemdeki zeytinlikler kadar güzel bulamamıştım. Sıkım farklılıkları ve yetiştikleri toprak nedeni ile her yerin zeytini bir başkadır. 

Türkiye'de bana sorarlarsa tercih edeceğim iki bölge vardır. Bunlardan birisi adı ile anılan Tirilye zeytininin yer aldığı Marmara kıyısı, diğeri ise Ayvalık yöresi… Kaz Dağları'nın suyu ile beslenen, havası ile terleyen Edremit'in Zeytinli, Havran, Burhaniye civarları, İzmir'e doğru uzanan kıyı şeridindeki fabrikaların pirina kokusu memleket kokusudur bana…

Yemelik zeytin farklıdır, sıkmalık farklı. Kalamatasını sevmem, salamurasına bayılırım. Zeytinin çekirdeği kahverengi değil, kömür karası ise bilin ki boyalı, cilalıdır. Terbiye edilmiş, tuzlanmış zeytin aldığınızda çıtır, çıtır tuz gelmemelidir. Isırdığınızda ağzınızı burmamalı, kabuğu ve eti dağılmalıdır. 

Zeytinin insana faydası saymakla, çeşidi anlatmakla bitmez. En güzeli ham alıp, evde terbiye etmektir. Damak zevkinize göre…

* * *

Zeytinin odunu çatır çutur yanar. Yanar da, insanın da içi yanar. Zorunlu hallerde gençleştirilen dallarını toprağa ekseniz ağaç olurlar da, kimse uğraşmaz. 

Ülkemin en verimli topraklarından olan zeytinliklerin bina için, altın için, taş ocağı için, ya da yol geçirmek bahanesi ile kesilip biçilmesi, yok pahasına satılması doğru bir aklın eseri değildir. Olsa olsa memleket düşmanlığıdır. 

Dalını çocuğuna beşik yapmaktan korkan bir kültürün insanlarıdır zeytinciler. 

Kesilen zeytinine ağlayan ninelerin gözyaşından korkmayanlar, o damlaların kendilerini kor gibi yakacağını unutmasınlar. Kesilen her ağacın verdiği meyveler bir gün onların yüzüne kurşun gibi hesap soran pişmanlıkları olacaktır. 

Bu ülkenin denizini, ovasındaki şeftalisini, körfezdeki balığını, dağdaki balını, meralardaki hayvancılığını bitirenlerden Allah hesap soracaktır. 

Onun verdiği nimetlere bu kadar nankörlük etmek yeter. 

Ata mirası olan vakıf zeytinliklerini kendi malları gibi kullananlar, idare edenler, vakıf evlatlarını yok sayanlar elbette unutulmayacaktır. 

Zeytin bu ülkenin en büyük nimetlerinden biridir. 

Onu koruyanlara ve kollayanlara destek olun. 

NOT; Savaşla ilgili yazı yazmamı bekleyenlere cevap: "SAVAŞ BİR VAHŞETTİR, ÜZERİNE YAZI YAZMAYA BİLE DEĞMEZ." Yaşasın barış…