Sendikalar, çalışan insanların, çalıştıkları kurumlarda söz hakkına sahip olarak kendi kendilerini hukuki kurallar içerisinde yönettikleri, demokratik ve sosyal bir kurumdur. İlk olarak sanayileşmiş ülkelerde kurulmuştur. İngiltere ve Almanya gibi. Sanayileşme geliştikçe bütün dünya ülkelerinde kurulmuştur. İlk kuruldukları zamanlarda siyasi kuruluşlar değillerdi.Daha ziyade üretim kuruluşlarında işçinin refahını sağlamak için, iş yerinin yönetiminde söz sahibi olmaya çalışan demokratik ve sosyal bir kurumdur. Böylece üretimin hukuka uygun bir biçimde dağılmasını temin için halkın halk tarafından yönetilmesinde ve iş barışını sağlayan sosyal bir kurumdur.
Sosyalist düşünce akımı 18.yüzyılda gelişebilmek için sendikal kuruluşlardan yararlanarak iktidar olmak ister. Böylece mesleki bir kuruluş olan sendikalar, sosyalist partilerin etkisi ile siyasallaştılar. Sendikalar sayesinde iktidar olmak isteyen sosyalist partiler güçlenebilmek için 1902 yılında "ULUSLARARASI SENDİKALAR SEKRETERLİ?İNİ" kurarak örgütlenmek istediler. Fakat istenen örgütlenme sağlanamadı. Çünkü sosyalist partilerin yöneticilerinin davranışları nedeni ile hizipleşme başladı. Bu hizipleşme şöyle başladı: Bir gurup sosyalist parti ihtilal taraftarı idi.İktidarı demokratik yollarla değil zorla,yani ihtilalle ele geçirmek istiyordu. İkinci gurup İnkılapçılar veya ıslahatçılar gurubudur. Bunlar ihtilalle işçi sınıfına zarar verilebilineceğini düşünerek hukuki reformlarla,işçi hakların korumak,maddi durumlarını yavaş, yavaş düzelterek işçilerin desteği ile demokratik yollarla iktidar olmak istiyorlardı. Bu gurup,sanayinin gelişmesi ile işçi sınıfının artması neticesinde onların oyları ile demokratik yollardan iktidar olmak isteyen guruptur. İktidar olduktan sonra hukuki ve sosyal reformları yaparak işçi sınıfının ekonomik ve sosyal yaşantısının düzeltilmesinden yanaydılar. Bu nedenle savaşa ve ihtilale karşı idiler. Her şeyi hukuk ve demokratik kurallara dayanarak sosyal barış içerisinde yapmak istiyorlardı. Bu anlayıştaki sendikacılık ve sosyalist partiler İngiltere ve Almanya da vardı. İhtilal yanlısı sosyalist partiler de Rusya, Fransa ve İtalya da vardı.Bu gurup Birinci Dünya savaşının getirdiği felaketleri kullanarak ihtilalle iktidar olmak istiyorlardı. 1902 uluslararası sendikalar birliğinde, beraber çalışan sosyalist partiler davranış birliğinde olabilmek için Konferanslar düzenlerler. Bunlar sırası ile şunlardır: Lugaano, Kopenhag ve Londra konferanslarıdır. Bu konferanslarda davranış birliği sağlanamadığı gibi hizipleşme daha da büyür.
4 Eylül 1915'de Rus Dumasında "İLERLEYİCİLER KÜTLESİ"" kurulunca Çar II. Nikola 5 Eylül'de Otokrasiyi kurtarmak amacı ile başkomutan olur. Aynı gün sosyalist partiler de davranış birliğini sağlayabilmek için Zimmerwalt sosyalist kongresini toplarlar. Toplantı 8 Eylüle kadar devam eder. Kongrede üyeler davranış birliğini yine sağlayamazlar. En kuvvetlisi ihtilal karşıtı olan reform taraftarı Alman Ledebur'un etrafında toplanan gurup. İkincisi Lenin'in etrafında toplanan ihtilalci gurup. Üçüncüsü de Troçki'nin etrafında toplanan rüzgarın esişine göre hareket eden gurup.7 Eylül günü Lenin'ci gurubun hazırladığı tasarı okunur: "Bu savaş siyasal ve ekonomik bakımdan dünyanın sömürülmesi amacını güden emperyalist bir savaştır? Bunu bir savunma ve bağımsızlığı koruma savaşı gibi göstermek istiyorlar. Proletariayı aldatıyorlar. Emperyalizmin yok olması için ileri kapitalist ülkelerin, sosyalist esaslara göre düzeltilmesi gerekir.İşçi partilerinin çoğu, proleteryayı emperyalizme teslim etmişlerdir.Bunlar proleterya düşmanıdırlar.Bu gibileri dışarıda bırakacak uluslar arası sosyalist bir örgüt kurulmalıdır.""Konferansda Leninci gurubun ihtilalci propogandaları kısa zamanda etkilerini gösterir.Birinci genel savaşın getirdiği yokluk sefalet ve yıkımlar Fransa ve Almanya da kargaşalıkların başlamasına neden olur. Rusya'da ise savaşın getirdiği felaketler ve otokrasi yönetiminin getirdiği kötülükler halkın Lenin'in etrafında örgütlenmeye yöneltir.
