Diyalog minderinde danışıklı dövüş -3-

Cübbeli ilk rüyasından sonra hâkim karşısına çıkmıştı. Hâkim “tutukluluğunun devamına” hükmetmişti. Haliyle Cübbelinin tekrar rüyaya yatması lazımdı. Öyle de oldu. F. Gülen’den sonra hocası Said Nursi’yi gördü rüyasında (!).     
“Bir kere de Üstat Bediüzzaman Hazretleri'ni rüyamda gördüm ki, onun bazı tafsilatını şöyle hatırlıyorum. Kendisi bir tutam sakallı, cübbeli, şalvarlı ve sarıklı idi, günlerden cuma imiş, ben kendisiyle bulunduğumuz evden çıkıp cumaya gidecekmişiz. İçimden cebimde bulunan yarım şişe ud kokusunu kendisinin, benden isteyeceği, istemeden bunu kendisine verme düşüncesi geçerken, tam cebimden kokuyu çıkarıyordum ki istedi, şişeni tıpası gevşek olduğundan bir damla yere damladı, koku Seyyid İbrahim Hazretleri'nin gerçekte bana hediye etmiş olduğu çok kaliteli bir kokuydu. Ben kendisine tıpayı sağlamlaştırmasını aksi halde cebine döküleceğini bildirdim.
Tam camiye çıkarken elinde asası ayakta duruyordu ki ben "Efendim! Sizin Yahudi-Hıristiyanların cennete gideceğine dair bir beyanınız oldu mu?" diye sordum. Mübarek hiddetlenerek "Bunu nereden çıkarıyorlar, olur mu öyle şey?!" dedi. Sonra cami yoluna yürüdüğümüzü de gördüm, sonrasını hatırlamıyorum.”
Rüya bu. Cübbeli her rüyadan sonra şeker hastası olduğunu ve detayları hatırlamadığını ifade etmişti. Şişenin tıpasını hatırlayan acaba hangi detayı atlamış olabilir? Demek ki, ortada planlanan bir rüya var!!!
İyi de! Cübbeli neden rüyasında Said Nursi’yi aklama ihtiyacı hissetmişti? Yoksa rüyasında bu zata sorduğu soru gerçek miydi? Kimdir Said Nursi?
Abdülhamit Han’ın, İstanbul’dan kovduğu, Milli Mücadele yıllarında ise M. Kemal Atatürk’ün, haçlı güçlerinin ülkemizi işgaline karşı milletimiz ve devletimizin bağımsızlığı için göreve davet ettiği ama bu daveti kabul etmeyen bir zat.
Dini anlamda ise bu zatı, kendi yazdığı kitaplardan tanıyalım…  
“Ahir zamanda madem fetret derecesinde din ve din-i Muhammedîye (asm.) bir lakaytlık perdesi gelmiş ve madem ahir zamanda Hazret-i İsa'nın din-i hakikîsi hükmedecek, İslâmiyet’le omuz omuza gelecek. Elbette şimdi, fetret gibi karanlıkta kalan ve Hazret-i İsa'ya mensup Hıristiyanların mazlumlarının çektikleri felâketler, onlar hakkında bir nevi şahadet denilebilir.” (Kastamonu Lâhikası, 76. Mektup)
“Ey Ehl-i Kitap! İslâmiyet'i kabul etmekte size bir meşakkat yoktur. Size ağır gelmesin! Zira size bütün bütün dininizi terk etmenizi emretmiyor…”  Kaynaklı, İndeksli, Lügatli Risale-i Nur Külliyatı, Nesil Basım Yayın, İstanbul 1996, I, 663, hâşiye. Bediüzzaman Said Nursî  II,1175)
Said Nursî, Hıristiyanlarla uzlaşma ve dostluk inşası yönünde kendi kişisel gayretlerini ortaya koymuştur. 1950'de, Roma'ya, Papa XII. Pius'a, Risale-i Nur Külliyatı'nı göndermiş ve cevaben 22 Şubat 1951'de şahsî bir teşekkür mektubu almıştır.
Said Nursi, aynı şekilde, bundan birkaç yıl sonra, 1953'te, Müslümanlar ve Hıristiyanlar arasında mütecaviz dinsizliğe karşı işbirliği temini için, İstanbul'da Patrik Athenagoras'ı ziyaret etmiştir. (Necmettin Şahiner, Son Şahitler, IV, 307, 344; Bediüzzaman Said Nursi, Mufassal Tarihçe-i Hayat, Abdülkadir Badıllı)
Yani Said Nursi’ye göre Ümmeti Muhammed bir lakaytlık içinde. (Haşa) Ahir zamanda Hz. İsa’nın dini yani Hıristiyanlık hükmedecek. Bu fetret devrindeki Hıristiyanların çektiği sıkıntılarda onlar için bir şahadet sayılırmış. Şahadet nedir ey zevat?
Sonra İslamiyet’e gelin. Zaten İslam, size dininizden tamamen vazgeçmenizi emretmiyor, sözünün anlamı açık değil midir? Allah’ın güç ve kudretine inandığını iddia eden Müslüman ve Müslümanların önündeki şahısların Vatikan’da, papalık konseylerinde, ABD, AB kapılarında rahmet (!) aramasını, Rahman kabul eder mi?    
Diyaloga dönersek…
1964 yılında 2. Vatikan Konsil’inde kurulan “Hıristiyan Olmayanlar Sekreteryası” nın 1973 yılında, sekreterlik görevine getirilen Pietro Rossano, Sekreterya’nın yayın organı Bulletin’deki bir açıklamasında şöyle diyordu;
“Dinler arası diyalogdan söz ettiğimizde, açıktır ki bu faaliyeti, kilise şartları çerçevesinde misyoner ve İncil’i öğreten bir cemaat olarak yapıyoruz. Kilise’nin bütün faaliyetleri, üzerine taşıdığı şeyleri yani Mesih’in sevgisini ve Mesih’in sözlerini nakletmeye yöneliktir. Bu sebeple diyalog, Kilise’nin, İncil’i yayma amaçlı misyonunun çerçevesi içinde yer alır…”
Şimdi! Diyalogun amacı belli. Diyalogcular belli. Söylem ve eylemleri ortada. Türkiye temsilcileri zaten faal. Soru ise Cübbelinin hayatı zaten bir rüya mıydı? Yoksa rüyalanmaya yeni yeni mi başladı? Ergenlik çağları zordur. Atacağın bir yanlış adım, seni dönüşü olmayan çukurlara yuvarlar. Sonra demedi deme…