Doksanıncı kurtuluş yıldönümünde Erzurum

1916-18 arası iki yıl süren Rus işgali ve beraberinde yaşanan korkunç Ermeni mezaliminden sonra 1918 yılının 12 Mart sabahında zalim Ermeninin ölüm kusan silahları susturulmuş, ağaç budar gibi masum insanların koluna bacağına balta sallayan hain kolu kırılmış ve şehirden kovulmuştur.Sadece şehir merkezinde katledilen masum insan sayısının on bin civarında olduğunu tarihi belgelerden öğreniyoruz. Köylerde ve ilçelerdeki rakamlar bunun dışındadır.Aradan doksan yıl geçmiş, yaralar bir ölçüde sarılmış, nüfus artmış göç vermiş, göç almış, bu gün merkez nüfusu dört yüz bin olan Erzurum'un, dışarıda yaşayan nüfusu üç milyon civarında olduğu tahmin ediliyor.Ağır geçen kış şartlarından ötürü özel sektör pek yatırım yapmamış, Cumhuriyet döneminin önemli kamu kuruluşları da geçen yıllar içinde birer ikişer şehirden alınmış.Son yıllarda bütün bir ülkeyi perişan eden IMF dayatmalı ekonomi politikaları Erzurum'u daha derinden yaralamış, tarıma ve hayvancılığa dayanan gelir kaynakları da bu vesile ile yerle bir edilmiş ve göç hızlanmış.Son nüfus sayımı sonuçlarına göre kayıp giden nüfus sayısı yüzbinlerle ifade ediliyor, bu yüzden yedi olan vekil sayısı da altıya düşmüş.Erzurumlu bütün yokluğa, yoksulluğa, zor şartlara rağmen, en az altı ay kar altında kalmasına, kazandığının yarısını ısınmaya harcamasına rağmen devlete, vatana, bayrağa olan aşkından, sevdasından taviz vermemiş, bu değerleri her şeyin üstünde tutmaya devam etmiştir.Başta Ermeniler olmak üzere bütün bir haçlı dünyasının genelde Anadolu coğrafyasında, özelde ise güzel Erzurum'da işledikleri cinayetleri, söndürdükleri ocakları, sergiledikleri katliamları nesilden nesile aktarmış, gerek sözlü kültür gerekse yazılı kültür aracılığı ile hep canlı tutmayı belli bir döneme kadar başarmıştır.Erzurumlunun zihninde, kilise, haç, çan, papaz gibi semboller; Erzurum'un o kara günlerini hatırlatan, bir araya toplanıp diri diri ateşe verilen kadınların, çocukların feryadlarını çağrıştıran semboller olmuştur.Böyle düşünmekte, bu düşüncelerini çocuklarına aktarmakta yerden göğe kadar haklıdırlar, çünkü bütün değerleri, sevdikleri, canları, ciğerpareleri, mukaddesatları, bu sembollerin sahipleri tarafından, bağlıları tarafından imha edilmiştir.Erzurumlunun bu hassasiyeti son zamanlara kadar devam etmiştir.Son zamanlarda ne olmuştur?Dinlerarası diyalog ve hoşgörü adlı malum proje ile malum kişilerce ve sahip oldukları basın-yayın organları aracılığı ile ısrarla, kilise, papaz, çan ve haç servisi yapılmış, insanımızın bu sembollere karşı olan direnci kırılmaya çalışılmıştır.Bu sinsi projenin başındakiler, ehli kitap muhabbetiyle, kilise, çan, haç servisi ile, daha doksan yıl evvel haçlı Ermenilerin katliamlarını, ecdadımıza reva gördükleri aklı almaz, insafa sığmaz cinayetlerini örtmüşler, gölgelemişler ve yeni nesillere unutturmuşlardır.Öyle ki, kurtuluş yıl dönümlerinde temsili olarak o sahnelerden bazılarını canlandırmak bile, malum medyanın dedikodu aracı yapıldığı gibi halk arasında da homurtulara sebep olmaya başlamıştır.Bu şehrin çocukları olan okumuş-yazmış takımı dahi; "Ermenilerin vahşetini fazla ön plana çıkarmamak lazım" demeye başlamışlardır.Yazının başında sözünü  ettiğimiz yokluk, yoksulluk, işsizlik, aşsızlık, şehrin imarındaki eksiklikler bir gün bir şekilde izale edilebilir, delikanlı bir yönetim döneminde derlenip-toparlanabilir fakat bu hassasiyet kazınırsa zihinlerden, en kısa zamanda tekrar Ermeni mezalimi yaşanabilir bu şehirde ve her şehirde.Hemşehrilerimizin dikkatine arzederim.