Türkiye’nin gündemi kişiler mi?

Yoğun gündem renkli ve yandaş medyayı bunaltmış olacak ki, haber olarak kendilerini öne çıkarmaya ve böylece hem popülaritelerini arttırmaya hem de gündem oluşturarak, çıkmazdaki hükümeti rahatlatmaya artı terör ve 12 Eylül darbesini kendilerince ya aklamaya ya suçlamaya çalışıyorlar.
Bu tiplemelerin sadece ikisinden bahsedeceğim. Hani medyada hep kullanılan ama hala anlayamadığım bir kavram var; “duayen” gazeteci. İşte bu sıfatla çok kez anılan biridir M. Ali Birand. İlerlemiş yaşına rağmen bir türlü ekran ve köşesini yeni nesle bırakmayan bir isim.
1980’ler de M. Ali Ağca ile para karşılığı röportaj yapan ama 2010 yılında yine para karşılığında Ağca ile röportaj yapılmasını “ahlaksızlık” olarak tanımlayan bir isim. Özal’la Özalcı, Demirel’le Demirelci, Ecevit’le Ecevitçi, Erbakan’la Erbakancı, Erdoğan’la Erdoğancı gibi zaman ve mekana kısa sürede uyum sağlayan bir şahıs.
Can Dündar’ın, M. Ali Birand’ın hayatını kaleme aldığı “ Bir Ömür Ardına Bakmadan” adlı kitabı, Mehmet Ali Birand’ın yaşamını anlatıyor. Kitaptaki bir bölüm ise M. Ali Birand’ın soyu ile alakalı ve son günlerde internet ortamında bayağı yer kaplıyor.
Birand; “Asimile olmuş bir Kürt! Kendimi hiç Kürt gibi hissetmedim. Zaten bilmiyordum da. Demek ki ailem için Kürtlük bir zulümmüş. Kürt kökenli olduğunu söylemek kötü bir şeymiş. Söylemediler… Ama Kürtlerin sorunlarıyla ilgilenmemin, Kürtlüğümle alakası yok” diyor.
Yılların gazetecisinin kendinden haberi yok! Artı terörün zirve yaptığı, bölünmenin, federasyonun konuşulduğu bir ortamda Birand, böyle bir konuyu gündeme getirme ihtiyacı hissediyor. “Demek ki, ailem için Kürtlük bir zulümmüş” diyor.
Birand’ın gözden kaçırdığı ise bu ülkede Kürt cumhurbaşkanları, başbakanlar, vekiller, üst, alt rütbeli komutanlar vs. her daim görev yaptı ve yapıyor. En azından kendisi yıllardır ekranları kapatıyor. Bu nasıl asimile? Bu nasıl zulüm?
Sonra zannımca Birand, Kürtlerle Ermenileri karıştırıyor. Çünkü bu topraklarda Kürtler değil Ermeniler, tehcirden kurtulmak, kendilerini gizlemek için yine kendi istekleri ile asimile olmuşlardır. Birand’ın bu konuyu bir daha araştırmasını umarın. Soyu Kürt mü, Ermeni mi?
Hüseyin Gülerce. Zaman gazetesi yazarı. Gülen’in Türkiye’deki sözcüsü olarak tanımlanan bir şahıs. Bir televizyon programında 12 Eylül hatıralarını anlatıyor. Solcuları nasıl dövdüklerini, amaçlarını, sopalarına yazdıkları “Allah için vur” yazılarını anlatıyor vs.
Şimdi demokrasinin sahipleri komisyonlar kuruyor. Savcılar ve ortaya çıkan bazı vatandaşlar, o dönem hakkında suç duyurusunda bulunuyorlar. Raporlar hazırlanıyor, Evren ve Şahinkaya yargılanıyor. Hüseyin Gülerce ise hiçbir baskı altında kalmadan, solcuları nasıl ve niçin dövdüklerini itiraf ediyor. 12 Eylül’e suçlu arayan vekil ve savcılar duyar, duymaz bilemem…    
Gülerce, “…Namazdan çıkıyorduk, adam dövmeye gidiyorduk. İşte dini anlamamak dediğimiz şey bu” diyor. (Dini) “ne zaman anladınız?” sorusuna ise “muhterem Fethullah Gülen Hoca efendiyle tanıştığım zaman anladım” diyor.
Gülerce sert tabiatlı birisi olduğunu hatta o yıllarda cemaati hakkında eleştiride bulunan birisine cevap yazmak istediğini ve hocasının, boynunu bükerek, gerek olmadığını anlatıyor.
Diyalogu önemsediğini, genel müdürken mesaisinin yarısını diğer gazeteci arkadaşları ziyaretle geçirdiğini, hatta 95’te hocasıyla Hürriyet gazetesine yaptığı ziyareti anlatıyor. Oktay Ekşi’nin, hocasını görünce şaşkınlığını da ifade ediyor. Onlar sakallı, cübbeli birisini beklerken tam aksi bir karakter, onları şaşırtmış.  
Hoca efendi oradan ayrıldıktan sonraki tespitini de aktarıyor Gülerce; “Hüseyin Bey, gördünüz mü kabahat kimde? Bu arkadaşlara hiç gelmemişiz.”
Evet, Bir zamanlar namazdan çıkıp, din adına adam döven bu anlayış daha sonra bunun yanlış olduğunu idrak etmiş. Doğru, dinde böyle bir anlayış yok. Diğer gazetelerle, diğer gazetecilerle “diyalog”. O da doğru. Ya İslam dışı inançlarla diyalog? İşte asıl mesele burada…  
Dinde “diyalog” var mı? “Muhammed Resulullah” demeden iman var mı? “Yahudi ve Hıristiyanların cennete gideceği nerede geçiyor?” “Hıristiyanlarla hangi Müslüman’ın amentüde ittifakı olabilir?” “Bir Müslüman, Yahudi ve Hıristiyanları dost edinebilir mi?” “Yahudi ve Hıristiyanlarla bir olup Müslüman kanı dökebilir mi?” “Yahudi ve Hıristiyanlara -ısrarla- rahmet nazarı ile bakılmasını ve bunun iman gereği olduğunu vurgulayan bu zihniyet, neden aynı ısrar ve vurguyu Alevi, Caferi ve Şia karşısında göstermiyor?” vs…
En önemlisi, başlatılan dinler arası diyalog sürecinde ortaya atılan fikirler kimin ve hangi anlayışların fikirleri?
Hz. Muhammed’in (sav) ömrü Ehl-i Kitaba muhalefetle geçti. Ashap aynı duruşu gösterdi. İmam Ali ve Onun temiz soyu, Hz. Peygamberin duruşunu günümüze yansıttı. Mezhep imanları ve İslam uleması bugün “diyalog” adı altında dillendirilen hiçbir konuya cevaz vermedi. Şimdi onlar İslam’ı anlamadı, diyalogcular mı anladı?