Türkiye'nin kararı

Evvelki gün Ergun Babahan, Sabah'daki köşesinde önemli bir yazı kaleme aldı. Babahan, dünyanın özellikle de Ortadoğu'nun cevabını aradığı en hayati soruyu irdeleyerek sonucu yazısının başlığına taşımış:"Türkiye, İran'a saldırı için ABD ile anlaştı."Açıkçası bu tesbit Türkiye'nin ve Ortadoğu'nun kıyameti anlamına geliyor. Şundan emin olabilirsiniz; İran'a saldırı için Türkiye'nin ABD ile birlikte hareket etmesi, ABD'nin tek başına İran'a saldırmasından daha tehlikeli sonuçlar doğuracaktır. Çünkü;Madde-1: İran Nükleer Kulübe dahil olarak kendi güvenliğini üretmiş oluyor. Ancak hükumetin muhtemel ABD taşeronluğu İran'ın bu güvenlik şemsiyesini delecek en ciddi tehdittir ve İran bunu kabul etmeyecektir. Madde-2: Türk Milleti Irak savaşı sonrası yaşadıklarımızı, başımıza örülen çorapları da hesaba katarak, böylesi bir yanlış tehdit algılamasını kabul etmeyecektir.Sonuç olarak; Türkiye'nin yanlış kararı bölgede gerçek anlamda her şeyin hercümerç olması sonucunu doğuracaktır. O açıdan ülke en hayati kararlarından birisini vermek üzeredir ve yanlış bir karar telafisi imkansız sonuçlar doğuracaktır.Peki Türkiye bu kadar ucuz bir ülke midir? En hayati çıkarlarını göremeyecek kadar körleşmiş olabilir mi?Açıkçası bu ürkütücü bir sorudur ve sorunun sorulması dahi tehlikenin büyüklüğüne ve şiddetine işaret etmektedir.Ben kişisel olarak kuşkuluyum, tedirginim. Düşünün ki bu iktidar döneminde İncirlik'ten kalkan uçaklarla Irak vuruldu. Milli Savunma Bakanı bundan duyduğu gururu "Amerikalılar hava sahamızı 4200 kez kullandılar" diyerek gazete manşetlerine taşıdı. Tezkere döneminin Başbakanı Abdullah Gül Amerikalılara hitaben "kızdırmasınlar beni, savaşta yaptığımız yardımları açıklarsak zor durumda kalırlar" diyecekti. Kimin zor durumda kalacağı bir tarafa Maliye Bakanı Kemal Unakıtan da tezkerenin Meclis'e sunulacağı son Bakanlar Kurulu'nda "tezkereyi çıkarmak bizim misyonumuzdur" demişti.Şunu söyleme çalışıyoruz. Bu hükumet Irak savaşında hiç de iyi bir imtihan vermedi. İstese idi engelleyebileceği bir savaşta mani olmak bir tarafa, teşvik edici bir rol üstlendi. Amerika'nın Irak'ı işgaline verdiğimiz destek, Tayyip Erdoğan'ın yasaklılığın kalkması için bir kart olarak kullanıldı. Türkiye bu yasaklığın kalkması dışında Amerikalılarla herhangi bir pazarlık filan yapmadı. İşin vahim tarafı aynı Erdoğan şimdi de Cumhurbaşkanı olmak, Cumhurbaşkanlığının önündeki engellerin kaldırılmasını istiyor.Bir başka korkum da şu:Aslında ABD, 1 Mart tezkeresinin geçmesini istememişti. Eğer isteseydi mutabakat muhtırasını imza ederdi ve o zaman tezkere %100 geçerdi. ABD bu tezkerenin geçmesini 2 sebeple istemedi.Birincisi; Saddam'ın askerlerini satın almıştı. Türkiye'ye ihtiyacı zaten yoktu.İkincisi; Türkiye'nin desteğini tezkeresiz de alacağını biliyordu. Ama tezkereyi reddettirerek Türkiye üzerinde sürekli baskı uygulama şansını yakaladı. Bir nevi suçluluk psikolojisi üretti. Nihayet bugün malum medya başımıza gelen felaketlerin tamamını tezkerenin çıkmamasına bağlamıyor mu? İran ile ilgili her konuda da bu suçluluk duygusu bir psikolojik savaş atraksiyonunu kullanacaklar ve de tam gaz kullanıyorlar.Sonuç hükumetten sağduyulu bir karar beklememiz için fazla bir sebebimiz yok. Ya milli bir iktidar ya da kuzgun leşe!