Kalbi karartan, günahlardır

İnsan, basit bir temsille bir eve benzetilecek olursa, batıni hassalar o evin içe, zahiri hassalar ise dışa açılan pencereleri hükmündedir Gerçek şu ki, insan maddesi ve manası ile bir bütün halinde insandır. Bu bütünü parçalamak, insanı anlamamak demektir. O halde her haliyle iç aleme tesir eden faktörler, önemsiz görülemez ve basite alınamazlar.Esasen insan, batınî hassaları ile iç aleme ve zahiri duygularıyla da dış aleme açılır. İç aleme açılan duygular, hafıza, hayal, vehim, akıl ve idrak gibi hassalardır. Dış aleme açılan zahiri hassalar ise bilindiği üzere görme, işitme tadma, koklama ve dokunma duyularıdır. İnsan, basit bir temsille bir eve benzetilecek olursa, batıni hassalar o evin içe, zahiri hassalar ise dışa açılan pencereleri hükmündedir.Bir başka benzetme ile, insanın hakikatini oluşturan insan kalbi, manevi bir havuz gibidir. Beş duyu yoluyla kalbe gelen uyarılar, sanki kalp havuzuna akan ırmaklardır. İnsan icadı olan bir teyp, sesleri bütün teferruatı ile kayda aldığı gibi, manevi kayıt yapan kalp bandı içten ve dıştan gelen bütün uyarıları mutlaka üzerine alacaktır. ve gelen uyarıların vasfı ve niteliğine görre kalp halden hale girecektir. Zaten kalp, kelime olarak devamlı dönen demektir.Eğer kalp içten ve dıştan gelen menfi uyarılara maruz kalırsa, manevi kir ve lekeler o kalpte toplanır. Bu lekeler yanyana bitiştiğinde kalp kararmaya başlar ve böylece sahibinide ebedi felakete sürükler. Kalp kararmasının en vahim sonucu kalbin mühürlenmesidir.