Ünlü deneme yazarı Montaigne der ki; "İyi kafa dolu kafa değil işleyen kafadır." Burada ben sizin kafanızı bir takım bilgilerle doldurmak yerine, size işleyen bir bilinç kazandırmak istiyorum. Hani çok anlatılan bir Nasrettin Hoca ve Timur hikâyesi vardır. Timur Akşehir'e iki fil gönderir, filler çok yediği için Akşehir halkı filleri geri vermek ister ve Hoca'yı ricacı olarak Timur'a gönderirler. Hep beraber Timur'un huzuruna çıkmaya karar verirler. Huzura çıkana kadar herkes birer birer kaçar. Timur'un huzurunda Hoca yapayalnız kalır. Hoca hiç istifini bozmandan "Yüce Timur, Akşehir halkı filleri çok sevdi iki tane daha istiyor" der.Maalesef ki bizim milletimiz yola çıkan arkadaşlarına "sen sopayı ye ceremeyi çek ben arkandayım" diyerek hep yarı yolda bırakmakta. Açıkça konuşmak gerekirse sopayı yiyip ceremeyi çektikten sonra arkamızda sürülerin olmasını çok da istemiyoruz. Burada herkesin sahip çıkması gereken bir mesele var ve biz bu sorumluluğu birilerinin sırtına atmakla kendi yapmamız gereken işlerden kurtulamayız. Hepimiz bu meseleye sahip çıkıp bir ucundan tuttukça ancak bu ülkeyi düz bir zemine çıkarabiliriz.Düşünün Eyüp Sultan'da bir mezar taşı kırılmış yerde yatıyor, ihtimal ki bu mezar taşı tasavvuf büyüklerimize ait olabilir. Yine bir ihtimaldir ki burada yatanlardan biri veya bir kaçı bizim öz be öz dedemiz de olabilir. Yani hiç başka bir şansımız yok bu yükün altına elimizi koymak zorundayız.Yine bir beyin fırtınası yaparak düşünelim meşreplerdeki ölüm rabıtasını bir gözünüzde canlandırın. Siz veya biz bir an için öldüğümüzü ve mezar taşlarımızın ayaklar altında hakarete uğrarcasına ezildiğini gözümüzün önünden geçirelim. Unutmayalım ki atalarımıza nasıl muamele ettiysek torunlarımız da bize ayniyle mukabele edecektir. Belki de daha fazlasıyla da olabilir, çünkü biz biliyoruz ki insan bir toprağa bir ürün ektiğinde aynısı kadar biçmez.Mezar taşlarının kendince sembolik anlamları vardır ve bu taşların dilini anlayan herkes bilir ki burada sadece bir taş değil top yekun bir medeniyetin izleri vardır. Bu izlerİ silmek kazıyıp yok etmek için geçmişte çokça uğraşanlar da olmuştur. Türk ve İslam dünyasının farklı coğrafyalarında Türk ve İslam mührünü silmek kazıyıp atmak isteyen çok kişi çıkmış ve bir noktada başarılı da olmuştur. Bugün Sovyet Rusya'sının yaptığı asimilasyon politikalarından şikâyetçi olurken son derece haklı olarak diyoruz ki lanet olsun bu Sovyet rejimine. Ama bunu derken elimizde haklı gerekçelerimiz de vardır. Türbelerimizi camilerimizi bize geçmişimizi hatırlatacak pek çok kültürel varlığımızı acımasızca yok etmiştir. Bu gün işgal altındaki Irak'ta insanlarla birlikte elbette insan hayatı çok önemlidir ve bununla da mukayese edilemez ama kültür ve tarihi miras insanlık dışı bir şekilde yok edilmekte yağmalamaktadır.Bütün bunlara üzülürken kendi içimize dönüp kendimize sormamız gerekmiyor mu? Savaş yok işgal yok barış hali ve bize ne oluyor ki kültürel ve tarihi mirasımıza sahip çıkmıyoruz. Kültürel ve dini köklerimizle irtibatımız bu kadar mı zayıfladı ki bizi harekete geçirecek hiçbir şey yok susuyor konuşmuyor ve hiç bir şekilde hiçbir şey hissetmiyoruz. Bir narkoz bir uyuşma halidir ki bize acı çekmeyi sevinmeyi üzülmeyi nefret etmeyi unutturuyor. İçimden herkesi tutup yakasından tokatlayıp uyandırmak geçiyor, ya da beni bu halden uyandıracak tokatlar atmanızı bekliyorum. Biz bu değiliz ve biz bu isek buna bir şekilde itirazımız olmalı.Burada bu mezar taşlarının şahsında aslında bir medeniyet ayaklar atındadır. Orta yerde cami avlusuna bırakılmış yetim çocuklar gibi duran bir mezar taşı var. Elimizi ve kafamızı bu taşın altına koymak zorundayız. Ortaya çıkmış üç beş çarıklı feryat edip duruyor olsa da aslında sorun bizim insanlaşmamızla alakalı çok ciddi bir zafiyet sorunudur. Maneviyatımız ve medeniyetimiz burada bu taşlara emdirilmiş olarak duruyor. Bu maneviyata göz ve kulak kapamak bana göre çok doğru değildir. İster inanın ister inanmayın bu mezar taşları an geliyor ezan okuyor.
