Kundak

Çocukluğumda bebeklerin kundağa sarılması çok ilgimi çekerdi.

Dakikalarca annemin yanından ayrılmazdım. Kundağın kat kat katlanışı beni hayran bırakırdı...

Bembeyaz kundağın gelinlik hazırlığı ve heyecanıyle çarşıdan alınması dikilmesi eve gelecek kardeşi karşılama merasimiydi.

Bakın işte Kundak...

Ve bebek.

Kundak

Kol bezi

Zıbın (gömlek)

Muşamba

Bez

Tülbent

Masum bir yüz, minik kol ve bacaklar birer birer kundağa giriyor...

İşte kundak besmele ile sarılıyor. Hemen yakasında maşallah'ı da pırı pırıl...

Bebek kundakta...

Sevgi mi, çiçek mi, koku mu aklınıza gelen sevda ninnilerinin harf harf mırıldanma zamanıdır...

Çünkü kundak kucakla buluşuyor...

Belki bu "kundak" isimli yazımı daha seri olarak yazabileceğimi düşünmüştüm...

Her nedense biraz zorlandım.

En iyisi bu yazıyı niye yazma gereğini duydum dilerseniz onu haber vereyim...

Yolda yürürken bir bebek dikkatimi çekti. Daha mini mini minnacık. Babasının boynuna takılan bir torba'ya asılı. Hani boynunu daha tartamadığından bir tarafa yıkık...

Baba da tutmasını bilmiyor herhalde... Anne de kenardan yürüyor...

Hemen aklıma kundaklar geldi.

Çocuğu saran anne kucağının gizemli ikliminde bembeyaz bulutlar gibi kundakta taşıma ne bileyim bana daha anlamlı daha pratik ve sıcak gelir.

Ben yine bebeklerin İstanbul'un çarpık çurpuk kaldırımlarında bebek arabaları içerisindeki yolculuklarını da pek beğenmiyorum.

Geçenlerde bir ailenin girintili çıkıntılı bozuk bir yolda tangur tungur bebek arabasını sürürken gördüm.

O an bebeğin yerinde olmak istemezdim.

Her şey basitleşiyor.

Kundak bebeklerin sımsıcak sığınakları...

Ve kundak...

Kefen ile kardeş...

Biri geliş için

Biri gidiş için...