Şehitler

Ey Cabir! Vallahi Muaviye'nin işçileri babanın toprağını eştiler, bir kısmı ortaya çıktı, dedi.

Hemen mezarın bulunduğu yere gittim, kendisini defnettiğim günkü gibi buldum. Öldürülürken aldığı yaralar hariç, vücudunda hiç bir değişiklik yoktu..."

Aynı kıssayla alâkalı olarak İbn Sâd, "Tabakat"ında (3/562) şu rivayeti tespit etmiştir:

"Abdullah b. Amr (ra) kırmızı tenli, saçları dökülmüş ve boyu uzun olmayan bir zattı. Amr b. Cemuh (ra) ise uzun boyluydu, bir kabre gömülmüşlerdi. Kabirleri selin aktığı kanal kenarındaydı. Sel kenara taşıp kabirlerini aşındırdı. İkisinin de üstünde siyah ve beyaz uzun çizgili (Nemire denilen) birer elbise vardı. Abdullah Uhud savaşında yüzünden yaralanmış ve eli yarası üzerinde olarak gömülmüştü. Eli (Kırk altı sene sonra) yarasından kaldırılınca yarasından kan akmaya başlamıştı. Bunun üzerine eli tekrar yarası üzerine konuldu ve kanı durdu.

Cabir (ra) diyor ki:

- Babamı mezarında uyuyor gibi gördüm, vücudunda az veya çok bir değişiklik olmamıştı.

-Kefenlerini gördün mü? diye kendisinden soruldu.

-Babam, siyah-beyaz uzun çizgili bir beze kefenlenmiş ve bununla yüzü örtülmüş, ayaklarına da Harmel denilen ve tohumu susam gibi olan üzerlik otu konulmuştu. Üstündeki bez parçasıyla ayaklarındaki Harmel otunu ilk günkü gibi bulduk. Halbuki gömüldükleri zamanla kabirlerinin açıldıkları zaman arasında kırk altı sene geçmişti".

Bir başka rivayet: Cabir (ra) anlatıyor:

- Muaviye, Uhud savaşından kırk sene sonra Uhud şehitlerinin yanında su kanalı açtığında şehitlere sahip çıkmamız çağrısı yapıldı. Biz de vardık şehitleri çıkardık. O arada Hamza'nın (ra) ayağına kazma değdi (ve tam kırk sene sonra) ayağından kan aktı." (Hayatü's-Sahabe; Beyhaki, el-Bidaye: 4/43'den)