Çok büyüğüne gerek yok…

"Çok büyük köprüye gerek yok, üzerinden insan geçsin… Çok büyük eve gerek yok, insan sığsın yeter…" diyen bir anlayıştan geldiğimiz şu hâle bakın.

Köprülerden geçemiyoruz. Evlere sığamıyoruz. Arabalarımızı park edecek sokak bulamıyoruz. Bakkallar bir işe yaramıyor, mutlaka büyük marketlere gidiyoruz. Köşede mobilya imalatçısı Halil Usta'nın yaptığı mobilyaları artık beğenmiyoruz. Gözümüz mobilya saraylarında…

Araba mı? Aman ha, son model olsun… 

Sağlık ocağı mı?  Aman ha, şehir hastanelerine gidelim. Belki baş ağrımızın arkasında bir şey vardır… Araştırsınlar…

Daha neler neler… 

Caminin bile en büyüğünde namaz kılmaya koşturuyoruz…

Yaradan insanı bir kan damlasından yaratıp, sevgi ile büyütme eylemini yazmış olsa da, daha doğum olmadan herkes farklı bir koşturmaca ile özel çocuk odası döşeme derdine düşüyor… Oysa her çocuk belli bir süre anasının kucağına, başucundaki beşiğine muhtaç…

Bu lüks merakı sadece paramızı değil, insanlığımızı da yok ediyor… 

Evliliğe adım atacak pek çok genç nereden geldiğini unutan ana babaları sayesinde direkten dönüyorlar. Beyaz eşyayı, evi, arabayı, düğünde takılacak ziynetin pazarlığını yaparken en önemli hazineyi 'sevgi'yi unutuyorlar…

Eskiden hayatı paylaşmak var iken, şimdi iki yabancı bir evi paylaşmanın, arabayı kullanmanın, düğüne giderken giyilecek yeni elbisenin, gelecek misafir için üzerinden birkaç sene geçmiş bir eşyayı yenilemenin derdine düşüyorlar. 

İstanbul'un eski fotoğraflarındaki ahşap, cumbalı, altında kömürlüğü, çatısında küçük pencereleri bulunan evlere bayılmışımdır. Apartmana taşındığımızda ailenin en mutsuz ferdi idim. Ahşap ev yıkıldığında sadece evimiz değil, bütün anılarımız yıkılmış, komşularımız yitirilmiş, arkadaşlarımdan uzak kalmanın acısını içimde hissetmiştim.

Komşumuz Meryem teyze kendi eli ile yaptığı tarhanayı her kaynattığında "kokusu size de ulaşmıştır" der bir kâse doldurur getirirdi.  Birisinin başı darda kalsa hali vakti yerinde olanlar ona yardım ederlerdi. Mahallede evinde hastası olan bilirdi ki, sırf o evin değil, mahallenin hastası idi. 

Ölen biri oldu mu biz bile çocuk aklımızla gürültü etmez, top oynamazdık. Ölü evine en az 15 gün yemek taşınır, önünden geçerken hal hatır sorulurdu. 

Geçtiğimiz günlerde bir mahallenin evlerini yıktırmamak için gösterdikleri direniş nedense bana o günleri hatırlattı…

Geçen zaman zarfında bir sürü milli hasletlerimizi kaybettik. Bencil, kendinden başkasını düşünmeyen, menfaat peşinde koşan bireyler olduk. Aynı apartmanda oturmamıza rağmen komşularımız yok. Kimse birbirini tanımıyor. Duygusuz, duyarsız olduk.  

Avrupa ülkelerinden hangisine giderseniz gidin, sahipsiz toprak, işlenmemiş tarla, boş arazi göremezsiniz. Biz de ise tamamen aksine. Devlete ait dünya kadar sürülmemiş, kaderine terk edilmiş yerlerden geçersiniz. 

Tabii, o zaman da kendinize sorarsınız; "İnsanlar niçin böylesine boş yerler var iken kalabalık kentlerde üst-üste yaşamanın telaşındalar?" diye…

Tabii, karşınıza tek bir cevap çıkar; "fakirlik…"

Bu arazilere yerleşme izniniz olsa gidip orayı imar edecek kazma küreği bulamazsınız. Çerden, çöpten bir gecekondu yapsanız, yiyecek ekmeği bulamazsınız. İneğiniz olsa otsuz, yemsiz kalır. 

Yok mudur bir çaresi? Vardır elbet. Olmaz mı?

Mustafa Kemal gibi bir lider gerekir. 

Köylüyü toprak sahibi yapacak, çiftçiye alet edevat kazandıracak, evsizin ev sahibi olması için arsa dağıtacak…

Tüm bunları yaparken spekülatörlere geçit vermeyecek, hatta kafa tutacak…

Tabii sonuçta her şey insan unsuruna bağlı. 

Böyle bir liderin kıymetini bilecek, toprağı ekip biçecek, kendini siyasetin rehavetine kaptırmayacak, azla yetinmeyi, çok bulduğunda biriktirmeyi, boş araziyi ekip biçmeyi bilecek insana ihtiyaç var. 

Çiftini çubuğunu satıp savacak ve büyük şehirde köle olmaya gidecek cahil, saf insanlara değil…

Ya da her şeyi Allaha havale edip sırt üstü yatacaklara değil…

Bir gün bu değerleri yeniden kazanmayı umarak, kalın sağlıcakla…